امیدوارم با دیدن این تصویر فکر نکنید که یکی از بهترین عادتهای من آب خوردن ایستاده با دستان باز  است.  🙂

یکی از بهترین عادتهای من در زندگی شخصی و شغلی ، دوری از حواشی بوده  و هست.

من در محل کارم در بین همکاران و مدیران به این عادت خوب زبانزد بودم.

یعنی کاری به موضوعات غیر مرتبط و بی اهمیت نداشتم.

البته سخت است گاهی کنجکاوی درونی انقدر قلقلکت میدهد که ته و توی قضیه ای را در بیاوری که خدا میداند چقدر مقاومت کردن در مقابلش سخت است.

باری …

مثلن سر کار موضوعات فرعی زیادی بین همکاران رد و بدل میشد که اغلب هم درباره آن صاحب نظر بودند، اما من در اکثر موارد در نقش یک شنونده غیر فعال شرکت میکردم.

( این برای خودم هم سوال است که چرا آن زمان همه دوست داشتند بیایند مطالب  و اخبار دست اول را ابتدائن به من بگویند، احتمالن تعجبهایم را دوست داشتند یا آن ندای بی صدای ناخودآگاه درونیم برای آگاهی بیشتر را لبیک میگفتند.)

مثلن در محل کارم همکارم در ارتباط با موضوعاتی مثل زیر آب زدن آقا یا خانم x، زرنگ بازیهای  همکاران واحد …، یا از موضوعات پشت پرده ای که وجود داشت برایم صحبت میکرد، اما من سعی میکردم که صرفن آنها را بشنوم و از ایراد هر گونه نظر و سخنرانی درباره شان بپرهیزم.

خب در عمل سخت است، اینکه فردی برایت با آب و تاب از یک راز بزرگ پرده بردارد و آنوقت تو درست مثل یک شلغم متعجب بر و بر نگاهش کنی و واکنشهایت صرفن در تغییر چهره و وا ماندن چشم و دهان خلاصه شود و چند کلمه ادات تعجب.

(احتمالن شلغم متعجب هم در آینده ای نزدیک وارد صنف سیفی جات شود.)

اما داستان این است که بنا به تجاربی که از مدرسه و دیگران به یاد داشتم، یادگرفتم که در ارائه نظر محتاط تر باشم.

چون دیده بودم که اظهار نظری در مقابل یک رویداد ، چه بسا خود رویداد را از درجه اهمیت ساقط ، و نظر ارائه شده را بر قله توجه می نشاند و این بار مردم به جای اینکه ذره بینشان را روی رخداد بگیرند، درحال آنالیز و محاکمه نظر داده شده بودند یا از آن به انحا مختلف سو استفاده میکردند.

وقتی همکاری در ارتباط با دیگر همکاران و یا موضوعات حواشی کار حرفی می زد، من صرفن میشنیدیم و در پستوی هزار لای ذهنم آن را میپیچیدم تا جلوی چشمم نباشد که یک وقت خدای ناکرده بخواهم بر زبان بیاورمش .

فرض کنید خانمy  می گفت: هی زهرا نمی دانی آقای x با شرکت w  تبانی کرده و مبلغ 152525225 ریال به جیب زده

واکنش من : متعجب میشدم ،همین.

حالا آقای f:  آه خانم زمانلو نمی دانید که آقای x  با شرکت w  تبانی کرده و مبلغ 155889636 ریال اختلاس کرده.

خب من  باز هم متعجب میشدم، دیگر نمی آمدم با ماشین حساب ارقام نقل شده از دو روایت را از هم تفریق کنم و بگویم، آقای  f شما از رقم تبانی مطمئن هستید؟ چون تفاوت این رقم و رقمی که خانم y گفت، آخر میشود ….

فرض کنید می گفتم اوه بله میدانم، آنوقت می گفت: ا زکجا می دانید این که خبر دست اولی است؟

در این صورت باید میگفتم از خانم y

یا نمی گفتم و هی موضوع را می پیچاندم …

بعد آنوقت او میگفت ایییی . این خانم y خودش هم مشکوک میزند…

یا اینکه به خاطر نگفتنم، با من لج میشد و …

و خلاصه اینکه بعد توی شرکت حرفهای زیادی رد و بدل میشد و کار به شناسایی اولین دهان لق می کشید که این خبر را به بیرون درز داده بود و در نهایت باعث ایجاد کدورت و تشنج بین همکاران میشد.

این موضوعات درست در مصداق هر راست نشاید گفت هستند.

به هر حال خبر اختلاس آقای فلانی برای من چندان اهمیتی نداشت، حالا شما هم زیاد درگیر تعجبهایم نشوید.

( شاید بگویید دیگر خبر اختلاس که این همه مخفی کاری ندارد و صدایش در میاید و … ، اما قصدم باطن داستان است، نه خود خبر)

در واقع من دوست داشتم که سرم به کار خودم باشد نه اینکه زاغ سیاه ملت را چوب بزنم و یا خود را درگیر روابط و حواشیشان بکنم.

دغدغه من این بود که کارم را به بهترین نحو ممکن انجام دهم ، البته این به معنای سر خود زیر برف کردن نبود، امیدوارم مرز باریکی که در بین این مقولات وجود دارند را از دقت نظر خود دور نکنید.

من یاد گرفتم که هر چقدر سرم به کار خودم گرم باشد، آرامش بیشتری داشته و  کمتر دچار تفکرات منفی شده و در نتیجه کیفیت کار مطلوب تری را تجربه میکنم.

به هر حال در هر سازمان و  اداره ای موضوعات جانبی وجود دارند که اغلب هم تهشان به اوقات تلخی میرسد.

نکته ای در حد و اندازه های یک هندوانه  :

باید به این نکته توجه کرد که در  هر برحه ای  منطقی ترین کار، صرف هزینه درست و در خور با توجه به ارزش و اهمیت موضوع است.

یعنی اینکه، در مقابل رخداد یا مقوله ای کم ارزش، بی تفاوت باشیم، اما در مقابل موضوعی که از اهمیت بسزایی برخوردار است، واکنش درست، مناسب و حتی جدی از خود نشان دهیم.

یادداشت امروز بر مبنای یکی  از تمرینهای دوره تولید محتوا، به نام بهترین عادت من نوشته شد.