بزاز پرچانه! دکانش همان اول تیمچه بود.چشمان رهگذران خصوصا

درس عبرت +”زنگ بزن ببین آبجیت اینا کجان؟” -“محسن!سال

دودره بازی ناموفق! با جلمبری تو کوچه پس‌کوچه ها

تاثیر یک لقمه! کارش جولان تو کوچه برزن بود

دخترِ شکلاتی “تو خودت قند و نباتی، شکلاتی، شکلاتی…حالا

خودخواهی خاتون که از چشمانش غصه می‌ریخت، سرش را

معلمی به نامِ روزگار بندگسیخته می‌خواندنش؛شاید چون بلندبلند حرف

رویای نجات‌بخش، توهم یا دژاوو؟ جاده رفته رفته لغزنده‌تر

حواسمون به میم‌هایی که دیگران ندارن، باشه! اولین بار