بزاز پرچانه! دکانش همان اول تیمچه بود.چشمان رهگذران خصوصا نسوان به جمال پارچه‌های رنگارنگش روشن می‌شد.جای دکان، پارچه‌ها، چینش مغازه، قیمتش همه عالی الا خود بزاز.مردک تا یک پارچه

درس عبرت +”زنگ بزن ببین آبجیت اینا کجان؟” -“محسن!سال قبل اونجا خراب شدیم، چطوره زنگ بزنی مهتاب؟” +”مهتاب؟یادت نیست قرار بود برن شمال” “اِوا، آره، پاک فراموش کرده بودم!

دودره بازی ناموفق! با جلمبری تو کوچه پس‌کوچه ها پلاس بود و فحش می‌داد.رفیق شفیق شخیص، شخصیش که با ریخت و اخلاق گندش مو نمی‌زد حمداله، پسر عمویش بود.