چندی است که در محفل قجری مدرسه نویسندگی حضور بهم رسانده و در معیت دوستان هستم.

آن هم چه دوستانی!

همگی خوش ذوق، دست به قلم، تاریخ خوان و با سواد.

هر وقت صحبت از تاریخ میشود یاد کلاسهای دبیرستان و کتاب قهوه ای حجیم تاریخ معاصر می افتم با مدرسی که حوصله توضیح زیاد نداشت و عین مطالب کتاب را برایمان می گفت و بیشتر به روخوانی از متن ادبیات شبیه بود تا  تاریخ خوانی.

تازه این قسمت خوب داستان بود، بعد از اینکه چند صفحه ای را بی روح و خشک روخوانی میکردیم، باید پاراگراف به پاراگراف که برخی 10 تا 20 سطری میشد را همانجا توی کلاس ، در مدت  5 دقیقه حفظ میکردیم و تحویل معلم میدادیم تا  مثلن  درس تدریس شده، قشنگ توی ذهنمان حک شود.

این قسمت ماجرا برای من مثل یک کابوس بود.

مثل مکتب خانه های قدیم صدای وز وز حفظ کردنمان بلند میشد و عقب و جلو می رفتیم تا گویی ذهنمان را تکانده و مطالب جدید را تویش جا کنیم.

تحصیل در رشته ریاضی و بعد اشتغال تمام وقت، مرا کلن از تاریخ منفک کرد و حالا اگر کسی بپرسد بعد از صفاریان چه کسانی روی کار آمدند و یا پایتخت سلوکیان کجا بود، می توانم مدتها به چشمانش خیره شوم و بگویم سوال بعدی لطفن.

با خودم فکر میکنم که اگر معلم تاریخمان، تاریخ را مثل یک داستان برایمان تعریف میکرد و ما از آن لذت میبردیم، آیا باز هم گرفتار فراموشی کنونی میشدم کانه انگار از سرزمین دیگری به ایران آمده ام که این همه از تاریخش بیگانه ام.

البته اهمیت موضوع هم می تواند باعث شود که حتی در نبود وقت و امکانات، ناخنکی به موضوع زده و زیاد از باغ پرت نشویم،که آنهم به خاطر شرایط رخ نداد.

به هر رو توصیه ام به خودم و شمایی که مثل من هستید، خواندن تاریخ است.

مطالعه گذشته مردمان و سرزمینمان، حاکمانی که آمدند و رفتند و یاد نکو و یا لعن و نفرین پشت سر خود بر جای گذاشتند.