روزه‌داری

روزه‌داری و ماه رمضان

روزه‌ای؛
همه چی خوب پیش میره تا اواسط ظهر که کلاغ و قورباغه‌ی توی شکمت زبون باز می‌کنن.
توی دلت انگار یه انسان اولیه با یه تیکه چوب و شاخ و برگ می‌خواد برای اولین بار آتیش درست کنه.

فکر خوبی به ذهنت اصابت می‌کنه
خواب؛
چند دقیقه چرت، راحت می‌تونه ذهنِ معدتو شستشو بده و از تو نخ کلاغ و قورباغه بیارتش بیرون و آتیشی که داره روشن میشه رو خاموش کنه.

مدتی بعد

به لحظات افطار نزدیک می‌شی.
نور امید از همه جا داره می‌تابه.
هیچ چیز به اندازه آماده کردن بساط سفره‌ی افطار برای کسی که سحری درست و درمونی نخورده و در طول روز هم فسفر مغز سوزونده و به روغن سوزی افتاده، نمی‌تونه امیدوار‌کننده و مسرت‌بخش باشه.

بعد از خوردن خرما که در حکم قیچی روبان افتتاحیه است، هیچ چیز به مقام شامخ پنیر در سفره نمی‌رسه، علی‌الخصوص که با سبزی تازه هم همراه باشه و با آویشن، پودر گردو، گل سرخ خشک و سیاه‌دانه هم غنی‌سازیش کرده باشی.

می‌ری سراغ مربا که قراره قند خونت رو میزون کنه و کمی شیرین‌ترت کنه.

در طول سال، هیچ‌وقت دو برادر مهجور و مظلوم سوپ و آش، به اندازه سفره افطار مورد توجه و احترام قرار نگرفتن.
کاری که این دو بزرگوار انجام میدن، باز کردن آب پشت سد روی رگهای خشکه.
البته در این مقوله سوپ عملکرد بهتری داره و آش بیشتر سنگلاخه تا آب.

اما درست کردن غذای سحری، بعد افطار یکی از شاق‌ترین کارهاست اونم برای کسی که افطاری رو با سرعت و ولع خورده و قلبش توی معده‌اش در حال تپیدنه.

دوستی دارم که هر وقت یادش می‌افتم، دوست دارم براش اشک ترحم بریزم.

تعریف می‌کرد که زمان مجردی چون پدر و برادراش، باید غذای گرم و تازه می‌خوردند، ۲ ساعت مونده به سحری پا می‌شد غذا درست می‌کرد.
فکرشو بکن، حالا فقط برای خوردن سحری آدم جون می‌کَنه اون موقع شب از خواب بیدار بشه و گاه اصلن دلش نمیاد خواب شیرینشو بی‌خیال بشه، اون وقت تازه دو ساعت قبل‌تر بیدار بشی و تازه‌تر از اون بخوای از خودت هم کار بکشی.

دوستم واقعن آدم بزرگیه، این کار فقط از عهده‌ی خودش برمیاد و بس.

اما گذشته از مزاح ماه رمضان رو دوست دارم:

به خاطر تمرین مقاومت

به خاطر چالشی بودنش

به خاطر نظمی که برات داره

به خاطر استراحت به معده و روده‌ی طفل معصوم

به خاطر تلاش برای بهتر کردن فکر و اخلاقت

به خاطر قدرشناسی از نعمتهای خوش گوارایی که هر لحظه مجوز خوردن و نوشیدنشون رو داری

به خاطر لوس کردن خودت برای خدا و ارتباط بیشتر و صمیمی‌تر

به خاطر خودسازی

به خاطر ساختن عادتهای خوبی که می‌خوای

به خاطر …

۱۹ فروردین ۱۴۰۳
✍️ نی‌نوا

به اشتراک بگذارید
پست های مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *