جا برای پارک ماشین نبود و اسنپ گرفتیم.
مردی حدودن ۵۵ ساله با صورت کشیده و مهربان سوار بر پرایدی سفید از راه رسید.

طبیعیش این بود که راننده، از بوقهای ممتد، ترافيک و گرمای آزار دهنده بنالد و شروع کند به غرولند، اما او خیلی آرام بود.

ماشینی گرفت جلویمان و گفتیم ببین تر و خدا لاین خودش را ول می‌کند یکهو می‌پیچد این سو، که راننده گفت: عب ندارد من به این مسائل‌ بها نمی‌دهم، بالاخره آدمیزاد هستیم و …

راننده اما شروع کرد به گله‌گی، پل هوایی که کارگران مشغول تخریبش بودند را با انگشت نشان‌ پدرم داد و گفت: حاج آقا شما بگین اون نرده‌های قبلی با اون شکل و شمایل چِشون بود که زدن همه رو خراب کردن دوباره از نو بسازن؟
دوست داری نونوارشون کنی، یه رنگ می‌زدی، قشنگ می‌شدن.

بعد گفت: حاج آقا من خودم خطاط و نقاشم و از پدر این رو به ارث دارم و واقعن از لحاظ زیباشناسی نرده‌های قبلی زیبا و چشم‌نواز بودن و …
که آخر سر با جمع بندی صحبت‌های پدر و راننده، نتیجه حاصله این بود که وقتی پول و بودجه‌ای هست، باید یک‌‌جوری خرجش کرد که چیزی به جیب بیفزاید و تازه نتیجه ملموسش هم دیده شود؟!
خب چه از این بهتر، می‌زنیم یک جایی را خراب می‌کنیم دوباره می‌سازیم، مصداق همان شعر زیبای دوباره می‌سازمت وطن!

راننده آن‌قدر خوش صحبت بود و نگاه پر ذوق و مثبتی داشت که کم مانده بود ما را برای صرف شام به ائل گلی ببرد.

واقعن بودن در کنار انسان‌هایی که در وجودشان انرژی مثبت مهربانی جریان دارد، آدم را به زندگی امیدوارتر می‌کند.

موقع برگشت، راننده‌مان مرد کهنسالی بود با پراید بژ.
مرد صدای آرام و پر نفوذی داشت.

پدر سر صحبت را باز کرد و راننده زخم دلش زبان باز کرد و از حقوق ناچیز بازنشستگیش گفت و افزود: اگه تو همون سال‌های کار، هر ماه یک سکه می‌خریدم الان میلیاردها تومن دارایی داشتم که سودش چند برابر حقوق ناچیز الانم بود.

مرد لیسانس جامعه‌شناسی داشت و معلوم بود از اینکه نتوانسته در رشته تحصیلی خود شاغل باشد، خود را مغبون می‌دید.

این جمله‌اش در ذهنم ماند:
صبح و عصرها ۲ ساعت میایم مسافرکشی تا وجودم به اضمحلال نرود، انسان وقتی کاری برای انجام دادن نداشته باشد از بین می‌رود، میایم سرم را گرم کنم، کمتر فکر و خیال کنم.

۲۲ مرداد هزار و چهارصد و دو
✍️ نی‌نوا