خیلی وقت‌ها می‌خواهی اما:

نمی‌بینی

نمی‌شنوی

حس نمی‌کنی

بها نمیدهی

چرا؟

برای اینکه منتظر نیستی

چشم به راه نیستی

و یا لااقل به اندازه کافی منتظر و چشم به راه نیستی!

می‌گویی: پس کو؟

راهنماییت؟

کمکت؟

راهت؟

چراغت؟

خودت گفته بودی صدایم کن تا جوابت را بدهم؟
پس چه شد؟

و خدا با مهربانی لبخندی می‌زند و در دل صدای خودت را می‌شنوی که می‌گوید:

صبر داشته باش، باید بیشتر بخواهی و بیشتر توکل کنی.

و تو با دلی اندوهگین می‌گویی: خدا هم دیگر فراموشم کرده …

و تو ندانستی که :

آن لحظه که مادرت در حال صحبت بود و تو شانه هایت را بالا انداختی و دیگر نشنیدی، چراغی در حال روشن شدن بود که ندیده خاموشش کردی.

در صفحه دوم کتابی که در حال خواندنش بودی کلمه ای بود که قرار بود تو را به فکر و راه برساند و تو به صفحه دوم نرسیده، حوصله ات برای خواندن سر رفت و آنرا برای مدتها توی قفسه کتابخانه چپاندی.

به دلت افتاد سری به دوست قدیمی که مدت‌ها بی‌خبر از حالش بودی بزنی که گفتی ولش کن، حتمن کیفش کوک است و اصلن یاد من نیست و تو ندانستی که دوستت به شدت به هم‌صحبتیت نیازمند بود و قرار بود آن قدر خوشحال بشود که از ته دل برایت دعا کند و بدین گونه راه برای کمک بزرگی برایت باز شود.

راهنمایی، ندای درون قلبت بود که می‌گفت: همه چیز تهش خوب است، آرام باش و نشانه ها را دریاب، و تو در حال شنیدن ناله و زاری ذهنت، صدایش را نشنیدی.

و …

نشانه های زیادی هر لحظه در حال رخ دادند و ما به اندازه آمادگی و انتظارمان، متوجهشان شده، درکشان می کنیم.