سرانجامِ یک دراکولا بیغولهنشین کسی نبود جز دراکولا.کسی که روزی، رگ را دیده، ندیده، می‌مکید و قلبِ سنگِ سِر شده‌اش، اشک لرزانِ پدر، مادر، پیر یا جوان، فقیر و

سنگ‌هایی که یکهویی پیدایشان می‌شود 🥏 بعدازظهر روزی تابستانی، در حالی‌که صدای بازی پسربچه‌های شیطان محل با صدای داغانِ غوکی تازه وارد در حوض نقلی‌خانه، به اوج رسیده بود،

بوی سیگار جنجال آن روز، یکی از به یادماندنی‌ترین خاطرات دوران دانشجوییم است. استاد کیفور از سیگاری که دودش را به کلاس دمیده بود، آخرین پوک را زده، مساله‌ی

بازگشت یک روح وقتی به دنیا آمد عادی و طبیعی به نظر می‌رسید اما خیلی زود از سکوت و خیره شدن‌ها، کناره‌گیری از بچه‌های هم‌سن و سال و دیر

نقش‌های اجباری! لباسش مثل هر روز شق و رق نبود.انگار یکی چلانده بودش.موهایش بهم ریخته بود.گیج و ویج به نظر می‌رسید و همینطور بدعنق، این را از صدای دلخراش

یک روح‌ِ زخمی! قلبش کرخت شده بود؛کرخت!آن قلب‌ِ حساس و مالامال از احساس.گویی تمام وجودش به یکباره از حس زیبای زندگی که تا همین دیروز و آخرین دیدار در