نقش‌های اجباری! لباسش مثل هر روز شق و رق نبود.انگار یکی چلانده بودش.موهایش بهم ریخته بود.گیج و ویج به نظر می‌رسید و همینطور بدعنق، این را از صدای دلخراش

یک روح‌ِ زخمی! قلبش کرخت شده بود؛کرخت!آن قلب‌ِ حساس و مالامال از احساس.گویی تمام وجودش به یکباره از حس زیبای زندگی که تا همین دیروز و آخرین دیدار در

خیراله‌خان تهور و جسارتش زبانزد خاص و عام بود، آقا خیرالله بود و یک خاندان، بزرگ فامیل بود و حرفش حجت، یا حرفی نمی‌زد یا تا پای جان روی

بهروز، با نشان بهروزی در اوان قدیم که روزگار دندانش به گردی امروز نبود، بهروز نامی به دنیا آمد به حق به‌روز که از مال دنیا، هرآنچه می‌خواست برایش

دختری روی نیمکت پارک کم کم جمعیت ازدحام کردند.کنجکاو شدم، پیاده‌رویم را متوقف کرده، به جمعیت پیوستم. دختری روی نیمکت افتاده بود.باغبان در کنارش ایستاده و داشت ماوقع را

ارسلانِ نشیمن‌جنبان روزی روزگاری در ولایتی بس دور که امکان استناد و استدلال برای شنونده دور از دسترس بِنماید و راوی با خاطری آرام بر توسن گزافه و اغراق