پری مبهوت حرفهایش بودم.انگار همان دختر پر مدعایی نبود که با اِهن و تُلُپ راه می‌رفت و آدم را یاد آناستیزای سیندرلا می‌انداخت. دوستی من و پری، به دوران

داستانی با احتمال وقوع ۵۰ درصدِ ۲😁 باز تخیلات موذی به سراغم آمده و دست از سرم برنمی‌داشتند و این بار نوبت کِنِس کردنم بود. خود را تجسم می‌کردم؛

هیچکس از تازه واردِ چشم آبی خوشش نمی‌آمد،دماغ پَخی داشت و ابروهای پرپشتِ گره کرده.در کنار چهره‌ی زمختش، هیکل نامتناسبی هم داشت، شانه‌هایش مانند مترسک بود.قد متوسطی داشت اما

جشن عروسی با دو فقره چَکِ آب‌دار! / داستانک هنوز هم مبهوت رفتار شنیعش بودم، نه من که همه حضار در بهت و حیرت بودند.جوانی که عمری در فامیل

من هنوز سلامتم اگر چه افکار مالیخولیایی، افسردگی و حتی خودکشی از هر سو دام پهن کرده‌اند. شبیه معجزه است که با این همه فکر هنوز لبخند بزنی، مهربان

عمو سالار، سالاری بود برای خودش.از این مردهای قدیم بود که سبیلش تا بناگوش در رفته بود و مردانگیش تا هفت محله آن ورتر. غیرتی بود خیلی، بالاخص روی

ماهی‌ها در تلاطم دوایرِ حوض، به این سو آن سو می‌رفتند.نگاهش به ماهی کوچک سفیدی افتاد که برای دور زدن بیش از دیگران عجله داشت، درست مثل او!ماهی او

خواب‌های تکراری شهر متروکه شده و در حال احتضار بود. صدایی جز پیچیدن باد در خرابه ها و به هم خوردن در و پنجره‌های شکسته نبود.هیچ اثری از زندگی