جا برای پارک ماشین نبود و اسنپ گرفتیم.مردی حدودن ۵۵ ساله با صورت کشیده و مهربان سوار بر پرایدی سفید از راه رسید. طبیعیش این بود که راننده، از

گاه فاصله خندیدن از ته قلب و سجده شکر از مخمصه‌ای مشقت‌بار و اشک اندوه، می‌شود یک رفت و برگشتِ کوتاه خورشید برای خوردن آب از يخچال شب. گاه

زندگی پر از تلاش برای خنداندن عزیزانی‌ است که توقعشان، یک لبخند کوچکِ با توجه است و ما بی‌توجه به آن در حال ساختن فردایی زیبا برای نشاندن لبخندی

این روزها، ذوق و شوقم این است که تقویم را باز کنم و ببینم موضوع تصادفی که باید درباره‌اش ذهن و احساسم را بچلانم تا چند قطره نوشته روی