گاه باورت میشود که چقدر آرزوهایمان مظلومانه نگاهمان میکنند؟

منظورم آرزوهای بزرگی است که قند بیشتری توی دلمان آب میکنند، چشمانمان را برق می اندازند و پروانه و قلبهای وجد از توی رگهایمان پر میگیرند میروند به هوا.

از آنها که لبخند رضایت گوشه لبمان می دوزند.

راستی از این آرزوها دارید؟

اگر ندارید باید بگویم که حتمن در اسرع وقت حداقل سه آرزوی بزرگ برای خودتان دست و پا کنید، آرزویی که شما را به وجد و هیجان بیاورد.

گاه ما به محدوده امکانات خود نگاه میکنیم و بر آن اساس آرزوهایمان را قیچی و کوچک میکنیم.

مثلن چه عیبی دارد آرزو کنیم که یک نقاش چیره دست جهانی شویم.

یا یک نویسنده، معمار، آرایشگر، دکتر ، مهندس، محتوا گر و یا حتی یک کدبانوی موفق جهانی.

مگر نه این است که همه ما منحصر بفردیم، پس جهان میتواند به تعداد همه ما پدیده جهانی داشته باشد که در هنری، مهارتی، کاری، خدمتی، تفکری و … سرآمد، درجه یک و بی بدیل باشد.

شاید بگویید خب همه این حرفها روی کاغذ قشنگند و با خواندش حس خوبی به آدم دست میدهد اما در عمل به مثابه همان سنگ بزرگ علامت نزدن است و نوعی خام خیالی.

می دانید، خب درست است که شرایط همیشه آنطور که آدم دلش میخواهد پیش نمی رود، اما هدف بزرگ باعث میشود  که حتی در بدترین حالت هم تلاشمان منتهی به نزدیک شدن به یک قله بلند باشد.

برای مثال یک مسابقه دوی کوچک را در نظر بگیرید.

فرض کنید مسابقه این باشد که در مدت 30 ثانیه از اتاقتان تا دم در خانه تان بروید، که فرض میکنیم شما حداقل در واحد دوم یک آپارتمان هستید و برای رسیدن به در خروجی حداقل چند پله باید پایین بیایید.

خب این مسابقه چقدر شما را به تلاش وا میدارد؟

بی شک بسیار کم یا اصلن هیچ

اما فرض کنید مسابقه این باشد که در عرض 5 دقیقه به پارکی بروید که طی آن با سرعت متوسط حدود 15 دقیقه طول میکشد.

برای کدامیک تلاش بیشتری لازم است و  کدام نتیجه برایتان لذت بخش است؟

معلوم است دومی.

آرزوهایمان هم چیزی مثل همین مسابقه هستند و تلاشمان برای رسیدن به خط پایان بر اساس بزرگی آرزویمان بیشتر خواهد بود و در نتیجه شعف و شادی افزونتری برایمان به ارمغان خواهد آمد.

در بدبینانه ترین حالت، بودن در دامنه ی یک کوه بلند به مذاق خوشتر می آید تا رسیدن به بالای تپه کوچکی که خرجش فقط چند قدم کوچک بوده است.

و باز هم در بد بینانه ترین شرایط شاید نتوانیم به همه آن هدف بزرگ و آرزو برسیم ، اما لااقل بخشی از آن را بدست میآوریم که حتی در یک آرزوی کوچک در خوش بینانه ترین حالت هم نمیشد به آن رسید.

چون ظرف آرزویمان بیشتر از آن موفقیت جا نداشت.

ظرف آرزوهایمان را بزرگ کنیم و هر روز برای پر کردنش تلاش و اقدامی صورت دهیم.

بیایید حداقل 3 آرزوی بزرگ جهانی برای خود متصور شویم و هر روز برای این سه آرزو حداقل یک اقدام کوچک انجام دهیم و این را تبدیل به یک عادت کنیم تا شاهد اثر مرکبش باشیم.

بعد از مدتی حتمن از دیدن نتایج درخشان تلاشهایمان شوکه خواهیم شد،

به خودم و خودتان قول میدهم.