بگذارید این را دم گوشتان بگویم که اصلن کل ماجرا این است که از وجود خودمان بوجد آییم.

چشمانمان برق بزند، خط لبخندمان گودتر شود و قلبمان پرهیجان بتپد، گویی که تمام احساسات زیبای دنیا را بریزند روی یک فلش و وصلش کنند به قلبمان.

توسعه فردی یعنی این.

اولین و آخرین مربی و کوچمان هم برای این مفهوم خداست.

اگر گریزی بزنیم به ابویان و مادران بدوی می‌بینیم که تمام پیشرفتهایشان از شکار گرفته تا درمان و ارتباط با دیگر همنوعان و رفاه ، به صورت راهنمایی هایی در قالب مشاهدات، تفکرات و تجربه بوده است و همه اینها زیر نظر سیستم ارتقا بخش و توسعه گری چون کائنات که مغز متفکر بی بدیلی چون خدا که پشت لپ تاپ خلقت نشسته است، رقم خورده.

میل به تعالی و تکامل قدم به قدم با مفهوم توسعه فردی گره خورده است.

مربیان، مشاهدات و تفکرات،سه ضلع مثلث خود افزونی انسانها در اعصار مختلف بوده است.

بگذارید کمی دیگر  به عقب برگردیم ، داستان خلقت را که برایتان گفته ام که خدا روزی حوصله اش سر رفت گفت چه کنم و …

بعد گفت بهتر است ما و جهان را خلق کند، اما خداوند همینجوری کشکی از روی صرفن بی حوصله گی این کار را نکرد نه، از آنجائیکه خداوند هیچ کارش بی هدف و حکمت نیست، در آفرینش انسان و جهان هدف بسیار والایی را در نظر گرفته، چیزی شبیه به حلقه تلاش ، وجد و شکر.

ما هدفی بر می گزینیم، برایش تلاش در خوری انجام می دهیم و با دیدن نتیجه خوب، برق از چشمانمان می جهد و دوست داریم همان لحظه خدا را سفت در آغوش بگیریم و بگوییم خداجونم متشکرم.

تمام داستان توسعه فردی که امروزه در زرورق تعریف و تلفظات و تکنولوژی پیچیده ایم همین است:

اینکه چگونه از وجود خود به شگفت آییم و به خدا بگوییم خدا جان دمت گرم چه منی خلق کردی.

چراغ توسعه فردی از همان روزی که دندان طمع پدر بزرگ و مادر بزرگمان روی سیب رفت، روشن شد. میل به جاودانگی ( موضوعی که ابلیس برای فریب آنها دستاویزش شد.)

فراتر رفتن از آنچه که بودند علارغم لذت از همان وجود و شرایط.

اینکه پیامبران باعث شدند ، انسانها به جای پرستش بت، به پرستش خدا روی آورند یک گام توسعه فردی بسیار پایه ای و اصولی بود که هوشمندانه به انجام رسید، اول از چرایی شروع شد و بعد به تاملات و رفتارهای نیکو سوق داده شد.

جان کلام اینکه همه ما در کلاس توسعه فردی این دنیا گرد آمده ایم تا از یکدیگر بیاموزیم و هر یک در مسیر منحصر بفردمان چراغی روشن کنیم و دلمان از این همه عالی بودن خودمان غنج برود.