این نشست بیشتر به زبان ترکی است که معنای هر قسمت را برایتان نوشته‌ام.

می‌توانید پادکست را همراه دیدن متن، پایین بشنوید.

دیگر وقتش شده بود.

باید می‌رفتم سراغش و صدای گرم و دلنشینش را می‌شنیدم

به تصویرش چشم دوختم و صحبتمان آغاز شد …

سلام استاد

نجسیز؟ چوخ سِوِنیرم کی بویون قراردی سیزینن دانیشام، سیزین محضریزده اولام …

( چطورید؟ خیلی خوشحالم که قراره باهاتون حرف بزنم و در محضرتون باشم)

استاد بولوسیز من نَقَدر خان ننه نین شعرین ایستَرَم، اونی اوخویاندا همیشه آغلارام، یا حیدربابانی یا گوزل وشیرین سوزلریزی تورکی، فارسی دیله… نه گوزل یازیبسیز… سیز د نه قدر احساس نه قدر ایشیخلیخ نه قدر گوزل روح واریدی .

( استاد میدونین من چقدر شعر خان ننه رو دوست دارم و همیشه وقتی میخونمش گریه میکنم. یا شعر حیدربابا … یا حرفای زیبای و شیرینتون به زبان ترکی و فارسی … چقدر زیبا نوشتید، در شما چقدر احساس ، چقدر نور و روح بزرگ بود .)

دیگر نمی توانم ادامه حرفهایم را بگویم، چشمانم پر از اشک می‌شود .

استاد می گوید :

قیزیم اول گوی مونی دییم کی چوخ سِوندیم او درس محبت اوخوماغیوا…
نه گوزل اوخوموشدون ، نه سِومیلی تصویرله چهیمشیدن او شعری… یاشا قیزیم یاشا یا به قول اوزون ساغول بالا

( دخترم، اول بذار اینو بگم که خیلی خوشحال شدم به خاطر شعر درس محبت که خونده بودیش. چه تصاویر دوست داشتنی واسه اون شعر گذاشته بودی. زنده باشی دخترم یا به قول خودت سلامت باشی عزیز)

از این حرفش آنقدر ذوق زده می‌شوم که انگار تمام وجودم را از خوشحالی پر کرده باشند.

ادامه میدهد :کشکه انسانلار محبت درسی آلیب ، انسانیتین اوزون آغ الیلر …

(کاش انسانها درس محبت یاد بگیرند و روی انسانیت را سفید کنند.)

با این حرف بغض میکند .

برای اینکه فضا را عوض کنم می‌گویم :

استاد من چوخ ایستیرم شعرلریزی گوزل اوخویام، اوقدر قشه کی البیر اوزوز اوخویوسوز اوز حسسیزینن، اما چوخ واخ الیمدن گلمیر…

( استاد من خیلی دلم میخواد شعراتونو خیلی خوب بخونم ، انقدر خوب که انگار خودتون میخونید، با حس خودتون اما خیلی از پسش بر نمیام.)

می‌خندد و می‌گوید :

گلر قیزیم گلر الله استسه … سنین د خوش روحون وار … اوزده اهل قلمسن … هله گْورمیشم شعر د دیسن …

( میتونی دخترم میتونی اگه خدا بخواد… روح خوبی داری … خودشم دست به قلمی و تازه دیدم شعر هم میگی)

با این حرف خیلی خجالت می‌کشم ، سرخ می‌شوم،

می گویم :

استاد سن الله اوتاندیرمایین منی … سیزین گوزل شعرلریز اگر شعر اولسا منیم کی لر فقط جیزیخدیلار… من هش وزن شعر د بولمورم کی اما گه دن بیر حس گلیر شعر اولور، گهدن د اوزومی زورا باسیرام مثلن شعر دییرم.

( استاد تو رو خدا خجالتم ندین … اگه شعرای به اون خوبیه شما اسمشون شعر باشه ، اونوقت مال من فقط خط خطیه … من اصلن وزن شعر نمی دونم و گاهن حسی میاد و شعر میشه و گاهی هم به سختی می‌تونم مثلن شعر بگم .)

استاد اینجا می خندد و میگوید :

من د دد یاشیمدا بیلمیه بیلمیه بیر گون شعر ددیم اودا آبگوشتا گوره … آتام، سِوِملی آتام چوخ سِوِندی، آنامی چاغیردی ددی باخ گؤر اوغلموز نه دییر …

( من هم 4 سالگی ناخودآگاه یه روز شعر گفتم اونم برای آبگوشت … پدرم، پدر دوست داشتنیم، مادرمو صدا کرد و گفت ببین پسرمون چی میگه …)

قیزیم گورورم کی تورک دیلین شیرین دانیشسان … بیر دنه شعر دمیشم تورک دیلنه گؤره … به أوزومه سیز جوانلاری دیلی نوشابه آچیپ گْوَنمیشم … اونا بیر گؤز گزدیر.

( دخترم میبینم که زبان ترکی رو شیرین صحبت می‌کنی … یه شعر دارم درباره زبان ترکی و اونجا به قول شما جوونا برای خودم نوشابه باز کردم و بالیدم … اونو یه نگاه بنداز.)

می گویم : چشم حتمن باش اوسته .

( سر چشم)

می گوید:

باشین وار اولسون و بعد ادامه میدهد اصلن بگذارید صدای خود استاد را بشنویم .

( سرت سلامت ) و …

استاد بیر سؤز دییم؟

( استاد یه چیزی بگم؟)

استاد با همان چشمهان پر احساسی که همیشه اشک در آن موج میزند می‌گوید:

بویون بوردایام تا دانیشاخ … دِمیشدیم سنن چوخ سؤزوم وار

( امروز اینجام تا حرف بزنیم … گفته بودم با تو خیلی حرفا دارم

بیلیسن شاعر نویسنده مسلکین د اولانلار چوخ دانیشارلار اما سوز گَرَک گوزل اولا، اورگدن گله تا اورگه اوتورا … سن سوروش تا من دییم.

( میدونی شاعر و نویسنده جماعت خیلی حرف می‌زنند ، اما مهم اینه که حرف، حرف خوبی باشه و برآمده از دل باشه)

می گویم :

اونا گؤره سیزین شعرلریزی اورکلرددی یِری…

( واسه همینه که شعرای شما همه دلنشینن…)

استاد بولورم ها کی نجور اولدی تخلصصیز شهریار، اما ایستیرم أزوز نقل الیسیز

( استاد می‌دونم که چطوری شد که تخلصتون شد شهریار اما دوست دارم خودتون نقل کنین)

شهریار با لبخند زیبایی که چهره اش را پر نور می‌کند می‌خندد و می‌گوید :

اون‌دؤرد یاشیندا گِدیه تهرانا، اول تخلصیم بهجتیدی اوزوده اول فارس جا شعر دییردیم اوردا بیر بهجت خانیم گوردوم ددیم شهرده البیر بهجت، خانیم آدی دی، گله اسمیمی دییشدیرم … ددیم نه گویاخ نه گویمویاخ

( 14 ساله بودم که رفتیم تهران ، اون موقع تخلصم بهجت بود ، خودشم اون زمان شعر فارسی می‌گفتم، شعر ترکی هنوز نگفته بودم، دیدم اونجا یه خانمی هست به نام بهجت، فهمیدم که تو شهر این اسم خانومه و گفتم باید اسممو عوض کنم. گفتم چی بگذاریم چی نذاریم؟)

بیر دوستوم واریدی شهیاد آدیندا اول قاسمیدی آدی سورا شهیاد اولدی … چوخ یاخجی عاغلّی بیر دوستویدی

(یه دوستی داشتم شهیاد نامی که البته اسمش اول قاسم بود بعد شهیاد شد…

خیلی دوست خوب و با درایتی بود )

اوشاخلیغدان باهم بویوموشدوک

( از بچگی با هم بزرگ شده بودیم )

حافظ منیم مونسیمدی لاپ اوشاخلیغ عهدینن کند زمانینان

( حافظ مونس من بود از اون عهد قدیم بچگیهام. زمان دِه )

عمم اوینده تاخجاسیندا ایکی کیتاب واریدی، بیر قرآنیدی بیر د حافظ دیوانی

( خونه عمم رو طاقچشون دو تا کتاب بود یکی قرآن و اون یکی دیوان حافظ )

من یتیشریدم اله اولارا باخاردیم اوخویاردیم …

( من میرسیدم نگاهشون میکردمو میخوندم…)

اوقدر اولاری اوخوموشدوم هش معنیسین حتی بیلمیه بیلمیه کی داهی آیری کیتابلار بیلمه راحت گلیردی

( انقدر اونا رو خونده بودم حتی با اینکه معناشونو نمی‌دونستم که خوندن نوشته کتابای دیگه برام راحت شده بود.)

ددیه حافظ دن بو سوزی بیر سوروشاخ

( گفتیم از حافظ اینو بپرسیم)

تفال الدیح دستمازلی

( با وضو تفال کردیم)

بو شعر گلیدی که آخیری بو مصرعیدی:

( این شعر اومد که مصرع آخرش این بود:)

که چرخ سکه دولت به نام شهریاران زد

بیز دِدیه خواجه بیزی مسخره اِلیر حتمن

( ما گفتیم خواجه ما رو مسخره کرده حتمن)

چون 14 یاشیندا اولاسان و بو اسمی تخلص الیسن بیراز یکه و گؤلملیدی

( چون 14 ساله باشی و این اسمو بذاری کمی اسم بزرگیه و خنده داره)

دِدیه ای حضرت حافظ بیر دنه درویشانه آد دِینه بیزه

( گفتیم ای حضرت حافظ یه اسم درویشانه‌ای به ما بگو)

کی بو سری د بو مصرع گلدی :

( که این سری هم این مصرع اومد: )

رَوم به شهر خود و شهریار خود باشم

یولداشیم شهیاد ددی که حافظ لسان الغیبدی، سن نه بولوسن

(دوستم شهیاد گفت که حافظ لسان الغیبه، تو چه می‌دونی)

ایندی جوانسان بلکه آینده چوخ ایشیخلدی و شهریار سنه یاراشان

( تو الان جوونی ، شایدم آینده خیلی درخشانی در پیشه و شهریار هم بهت بیاد)

خلاصه کی بوجور اولدی، اما نچه ایلر اله یولداشلارا شعری اوخویاندا آخیر مصرعلرده که شهریار آدی گتمیشدیم اوتانجاخلیخدان اوخومازدیم.

( خلاصه که این طوری شد اما چند سال وقتی شعرمو برای دوستام می‌خوندم ، مصرع آخر که اسم شهریار رو آورده بودم رو از خجالت براشون نمی خوندم.)

در دلم خواستم از پری بپرسم، عشقش، اما گفتم نکند ناراحت شود، که خودش از دلم خواند و گفت :

عشق دردی منی به دوتدی … پری منه غم وردی اما شیرین عشقی داماغمدا قالان بیر دادیدی

( درد عشق بد جور منو مبتلا کرد… پری به من غم داد اما شیرینی عشقش به یادماندنی ترین لذت بود)

بیلیسن بو فانی دنیانین غمی کشکه عشق اولسون … انسان یارار، بیلر، الاها دونر، آجی سی وار اما خیالیندا اولان گوزل آنلاری بیر سن بیلرسن بیر د الله.

( میدونی ، کاش که غم این دنیای فانی عشق باشه .. در اون صورته که انسان می‌تونه رشد کنه، به خدا رو می‌کنه، تلخی داره اما اون لذت و شیرینی که توی خیالت هست رو فقط تو و خدا می‌دونین.)

اله بو سوز منن سنه قالسا قیزیم سنه بیر عمر بسدی

( همین صحبت از من برای تو برای یه عمر بسه دخترم)

پری منی الدوروب ینه دن یارادی …

( پری منو کشت و دوباره زنده کرد…)

قلمیم احساسی داها چوخ تر جوشدی …

( جوشش احساس قلمم بیشتر شد…)

منن سنه توصیه یوخ بیر یادگار سوز قالسین

( از من به تو توصیه نه یه حرف یادگاری)

آلاهینان عشقی دوشون … عشقی آرا …

( با خدا مفهوم عشق رو دریاب … به دنبال عشق باش …

غرق حرفهایش بودم غرق غرق ، یادم رفته بود که میخواستم چه چیزی ازش بپرسم که گفت :

ایستَسَن شعرلریمی گوزل حسله اوخویاسان منی سال یادیوا

( اگه میخوای شعرامو با حس خوب بخونی ، منو یادت بیار)

خیال اد کی سن منسن … یا اله بوجور کی دانیشیریخ خیال اد کی منیم اوزومه اوخویسان

( فکر کن که تو جای منی … یا همینجوری انگار کن که داری شعر رو برای من می‌خونی)

خندیدم و گفتم :

استاد بیر چتین سوال شاید … هانکی شعرلریزی چوخ سِویسیز؟

( استاد یه سوال سخت شاید … کدوم یکی شعراتونو بیشتر دوست دارین؟ )

گفت :

هر شعرین اوزنه گُؤر خاص حال و حواسی وار دمک اولماز اما :

( هر شعری حال و هوای خاص خودشو داره ، نمیهش گفت اما : )

حیدربابانی سویرم چون آنام ددیی فارس‌جا شعر دییسن من بیلمیرم کی تورک شعر ده.

( حیدر بابا رو دوست دارم، چون مادرم گفت به زبان فارسی شعر میگی من نمی فهمم، شعر ترکی بگو)

شاید بیلسن … یدی یاشیندا بیر گون شیطنت الدیم آنامی آجیخلاندردیم، اما سونرا پشمان اولدوم بو بیت شعری کی اولین رسمی شعریمدی ددیم …

( شاید بدونی … 7 سالگی یه روز شیطنت کردم و مامانمو عصبانی کردم، اما بعد پشیمون شدم و این اولین بیت شعر رسمی رو گفتم : )

من گنه کار شدم وای به من/ مردم آزار شدم وای به من ….

و حیدربابانی دینده آنام کی چوخ سِودی من د چوخ سِوِندیم

( و حیدر بابا رو که سرودم و مادرم خوشش اومد من خیلی خوشحال شدم)

بلالی باشی عزیزه خانم، خانیمم گدندن سورا ددیم و چوخ آغلادیم منی یالقیز قویماغینا

(شعر بلالی باش برای عزیزه خانم همسرم، بعد رفتنش سرودم و خیلی گریه کردم که تنهام گذاشت.)

خان ننه، ننمی یادما سالاردی گینه قوجا قوجا اوشاغلیغا او گونلره، اونان اولماغا آغلاردیم

( شعر خان ننه مادر بزرگمو یادم میانداخت، حیت وقتی پیر بودم ، برای بچگیم، اون روزا ، بریا با اون بودم گریه میکردم)

بیمارستاندا نچه ایل سورا پری گلیب عیادتیمه و دولی غملی حسیم جوشاندا

( توی بیمارستان بعد چند سال پری به عیادتم اومد و با غم بسیار )

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرانی ددیم کی غم دریاسیندایدیم …

(آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا رو گفتم که تو دریای غم بودم)

اما روزگاریدی دنیایدی نیلملی …

(اما روزگاره، دنیاست ، چه میشه کرد …)

خواستم بپرسم استاد :

ایندی او دنیا دا کی داهی گوروسوز بیربیریزی یا یوخ؟

( الان اون دنیا که دیگه هم رو میبینین نه ؟)

که باز هم از دل خوانده، شروع به خندیدن کرد و حالا دیگر دهانش از خنده جمع نمیشد تا حرفش را بزند.

فهمیدم حرف نابجایی زده ام، لبم را گاز گرفتم …

گفت :

قیزیم او دنیا آیری عالمدی … پری بو دنیانین کیدی … منی گله مبتلا اِدیدی تا منیم حسیم چوخ.تر جوشا … تا من شهریار، شهریار قالام …

( دخترم اون دنیا یه عالم دیگه است، پری مال این دنیا بود … اون باید منو مبتلا می‌کرد تا حسم غلیان داشته باشه …تا من شهریار، شهریار بمونم …)

دلم میخواهد ساعتها با هم حرف بزنیم ساعتهاااا

اما میبینم که چشمانش به دور دستها خیره مانده

نمی دانم شاید با این حرفها او را بردم به آن روزها، به خانه پدری، به خشکناب، به کوه حیدربابا، روزهای سخت بعد از مرگ پدرش، به روزهای پر از نداری، درد و شاید روزهایی پر از شعر، روزهایی پر از عشق …

برای اینکه این سکوت سنگین را بشکنم می‌گویم :

استاد ایستمیرم یورام بیلزی … گینه منه گؤرَه بیر سوزوز صحبتیز اولسا چوخ سُوْنَرَم بیلمه دییسیز

( استاد نمیخوام خستتون کنم … بازم حرفی دارین که بهم بگین، خیلی خوشحال میشم بشنوم)

شهریار رویش را به سویم میکند و چشمان مهربانش را به چشمانم می دوزد و می‌گوید :

همیشه دؤزلوغا تَرپَن ، همیشه گِد آلاها ساری، همیشه اوریین عشقله دولدور … بو دنیایا آلدانما … دنیا بیر اویون …

( همیشه درستکار باش، همیشه به طرف خدا حرکت کن، هیمشه قلبتو رپ زا عشق کن، فریب این دنیا رو نخور … دنیا یه بازیه …)

غمیله داریخما شیرینلیغیلا اوزونن چیخما … بو دنیادا قالان هانی ؟ … یالان دنیا یالان دنیا …

( با غمش خودتو نباز و به شیرینی‌هایش غره نشو … کسی که تو این دنیا مونده باشه کیه … دنیای دروغ دنیای دروغ …)

با این حرف چهره استاد کم کم از جلوی دیدگانم محو می‌شود …

و صدایش بارها در گوشم تکرار …