حروف و کلماتی که مرا برای نوشتن قلقلک می دهند:

شاید شما هم مثل من باشید و نسبت به برخی حروف و یا کلمات احساسات ناب، خاص و یا حتی فانتزی داشته باشید.

خب مثلن کلماتی مثل قُلُمبه،قُمقُمه، قاریشمیش، قُمپز، قاقول، قلقلک، قلندر و… مرا به نوشتن ترغیب میکنند، انگار می زنند روی شانه ام که هی زهرا بالا چه دوربسان که سن الله بنویس.(چه ایستاده‌ای که تو رو خدا بنویس)
نمی دانم شاید به خاطر ترکیبشان با حرف ق باشد، خصوصن وقتی با ُ هم همراه می‌شوند.

حرف ق از آن دست حروفی است که برای خودش برو بیایی دارد.
برای نمونه کلمه قِشقِرِق را ببینید، یک تنه کلمه را کنتارات برداشته و آن ش و ر را با خودش کشیده آورده که مجوز نشر بگیرد و گرنه چموش‌تر از این حرفهاست.
یا کلمه سنگین قاقول که ثقالت بار از وجانتش میبارد را عنایت کنید، یعنی یک طرف ترازو او ایستاده و آن ور همه کلمات نحیف جمله مثل «را، که، برای و …».

یا کلمه وزین و جاودان عشق را ملاحظه کنید که نمیشود جایگزینی برایش پیدا کرد، از عین کم حرفش و شین مشنگش که بگذریم، قافش آن قدر سرسنگین ته کلمه را قرق کرده و به پشتی لم داده که آدم هوس قلیان میکند با وجود اینکه اصلن  توی عمرش قلیان نکشیده و میداند خوب هم نیست.

یا من نسبت به نون یک ارادت خاصی دارم، البته که همه‌مان برای زنده بودن ارادت خاصی به نون داریم، اما حرف نون از آن حرفهای نجیبی است که یک جورهایی توی کلمه چند قطره متانت می‌ریزد.
مثلن نسرین، نسترن، پنهان، جیران، حیران، جبران، نان و …

حرف میم، این حرف خوش قواره از آن دسته حروفاتی است که جدی است و البته کاریزماتیک، شاید این حس را از نوع نوشتنش در نستعلیق جذب کرده باشم که تمام انرژی خطاط را مصروف خودش می‌کند تا قوس و امتدادش شکیل و وزین درآید.
تمام، سلام، کلام…

خب نسبت به این حروف غلظت احساسی بالایی داشتم که درباره‌شان نوشتم، اما درباره حروف دیگر هم باید شاخکهای حسیم را تیزتر کنم ببینم چه انرژی از آنها می‌گیرم.

راستی شما به حروف و کلمات چه حسی دارید؟

اصلن به این موضوع  فکر کرده اید؟

ارتباطمان با حروف و کلمات انقدر باید تنگاتنگ و صمیمی شود که حس کنیم جزئی از وجودمان شده‌اند و آنوقت است که خونمان پر از حرف می‌شود و دهانمان پر از کلمه و افکارمان پراز نگاه و معنا.
…