یکی از شگفتیهای زبان و ابزار بلامنازعش؛ کلمه، این است که می تواند با ظاهر یکسان در شرایط و لحنهای مختلف معانی متفاوتی را به مخاطب القا کند.

مثلن در پاسخ به یک سوال:

ببخشید شما این در رو باز گذاشتید؟

پاسخ
+  بله (با ترس و شرم)
–   بله (مؤدبانه، مهربان و قاطع)
# بلللله؟ (طلب‌کارانه)
که در واکنش به اولین بله، پرسشگر قدرت را به دست می‌گیرد و می‌گوید: خیلی کار … کردین! 😬

واکنش به جواب بله دوم، حساب شده، منطقی و لطیف خواهد بود مثل این: کاش می‌بستین چون …

اما واکنش به بله سوم با آن لحن تهاجمی در اغلب موارد به یک قدم عقب نشینی ختم می شود که پرسشگر با لبخندی که از گوشه گوشه وجود پر هراسش به زور به چهره‌ رنگ پریده‌اش پمپاژ کرده می‌گوید: هیچی همین‌جوری، مهم نیست.

یا اگر همین کلمه اَلو که ۹۸ درصد مواقع مکالمه تلفنیمان با آن آغاز می‌شود را زمانی که در حال توضیح موضوعی هستید و فرد مقابل بی‌توجهی می‌کند و یا منگانه نگاهتان می‌کند بگویید، او جواب نمی دهد بله بفرمایید، بلکه عیاری از میزان گیجی خود را در لحظه درمی‌یابد و سعی می‌کند از آن به بعد دقت بیشتری به توضیحات شمای گوینده مبذول نماید.

وقتی احساس بر بال کلمه که خود دارای معنی است می‌نشیند و در میدان درک مخاطب به پرواز درمی‌آید اثرگذاری مضاعفی از خود به جای می گذارد.

چه خوب که سعی کنیم از این ویژگی به‌جا و شایسته استفاده کنیم و هر زمان احساس بدی را تجربه کردیم، به انحاء مختلف بدون رودرویی کلامی، بعد از تعدیل حسمان در خلوت، زبان به صحبت گشوییم تا بدین صورت تاثیر مثبت و منطقی بر مخاطب داشته‌ باشیم تا در صورت حق یا ناحق بودنمان، کلاممان عاری از نیش گزنده ای باشد که اثر منفیش بر مخاطب قابل زدودن نباشد.