یعنی از این خنده‌دارتر نمی‌شد یک نفر بگوید:

هی بذار یک پیشگویی کنم، تو سال بعد یک وبلاگ نویسی که هر روز داره می‌نویسه.

فکرش را بکنید این حرف را به کسی مثل من می‌گفتند که یکسال پیش نه تنها هیچ تصویری از وب‌سایت در ذهن نداشت بلکه آنرا رویایی به دور از تحقق می‌دید و از سویی نوشتن هر روزه برایش سخت و ملال‌انگیز به نظر می‌رسید و این در حالی بود که وبلاگ‌نویسان منظم را افرادی استثنایی و قابل تحسین برمی‌شمرد.

اما واقعن اگر کسی این موضوع را سال گذشته با من در میان می‌گذاشت بی‌شک نسبتی با نوستراداموس داشت.

اما آن اتفاق افتاد و آرزوی دیرینه‌ام محقق شد.

وب سایت ساخته شد و مهم تر از آن من یکسال به طور منظم هر روز نوشتم.

دستاوردم از همنشینی هر روزه با نوشتن در آن 365 روز ؛ شعر، مقاله، داستان، موضوعات توسعه فردی، قطعه‌های ادبی، تاملاتی، احساسس، پادکست و… بود.

و امروز جشن یکسالگی این رویداد فرخنده است.

و روبرویم شمعی است به شکل قلم و کیکی به شکل وب‌سایت (البته همه تخیلی) و همه من‌های درونم (حتی ملامت‌گر) در حال کف‌ زدنند و منتظر فوت من.

راستش دروغ چرا، سخت بود، روزهایی از سر گذراندم که مدتها به در و دیوار و کتاب خیره می‌ماندم تا ایده‌ای برای نوشتن پیدا کنم و روزهایی هم بود که ایده سر‌صبحی قبل از من بیدار می‌شد و مشتاقانه منتظر بیدارشدنم بود تا دستی به شانه‌ام بزند و بگوید: هی امروز چطور است از من بنویسی!

روزهایی می‌شد که مراسم آب بندی به پا بود و روزهایی که متن در غنای یک نوشته اسطوقوس‌دار بود‌.

و حالا هر زمان که نگاهی به یادداشت‌های قبلی می‌اندازم، لبخند رضایت آميخته با تحسین بر لبانم می‌نشیند، چون:

تلاش کرده‌ام

پا پس نکشیده‌ام

ناامید نشده‌ام

و با چالش نوشتن، هر روز فکر و احساس و نگاهم را به چالش کشیده‌ام.

مبارک باد این یکسال همت و کوشش

مبارک باد این یکسال نوشتن و نوشتن

مبارک باد این یکسال رشد و بالندگی

مبارک باد این پای تعهد خود ماندن

خدایا ممنونم🙏

امیدوارم به لطف خدا این مسیر را ادامه دهم و شاهد زیاد شدن شمعهای روی کیک باشم.