شما هم تجربه هایی از این دست داشته اید؟

بگذارید برایتان بگویم:

من هم مثل همه شما در مدرسه مشغول درس خواندن و فراگیری دانش بودم تا اینکه روزی اتفاقی افتاد.

اندر کلاس پنجم ابتدایی بودیم که معلممان در حال توضیح درسی، نکته ای، در یک آن روی کلمه ای قفل شد و دیگر کلمه ای که باید بر زبانش میامد، نیامد که نیامد.

در آنی از لحظه کلمه مرقوم نظر معلم را همچون مگس پران در فضای ذهن شکار کردم و به دست معلم سپردم.

گویی که پاس طلایی به معلم داده باشم، بسی خرسند گشت و سرها به تایید بتکاند.

تو گویی معلم را بال پرواز داده بودم.

و با آن لبخند و سرتکان دادن، حالا من سراپا گوش بودم برای شنیدن ادامه درس.

آن روز با خود اندیشیدم که این رخداد بسی اتفاقی بوده و در خور توجه نیست.

اما از آنروز به بعد باز هم وقتی معلم در کلمه ای وامیماند، به چهره ام نگاه میکرد و بعد من هم همان کلمه ای را که دست ذهنش به آن نرسیده بود، با کمال رضایت و احسان در طبق اخلاص تقدیم مینمودم.

گویی متن سناریوی زنده ای بودم برای یادآوری کلماتی که باید گفته میشد، شبیه سوفلور ( همان که در پشت پرده دیالوگ بازیگرهای نمایشنامه را که یادشان رفته آرام می گوید.)

خلاصه گذشت و در جمع دوستانه نیز در حال صحبت بودیم که دوستی تعریف کرد:

بچه ها نمی دونین که اونروز رفتیم شمال چقدر خوش گذشت، امواج دریا رو که نگو  انگار …. ( نقطه توقف دوستم و اظهار درماندگیش با حرف عععععععععععع)

: روحت را نوازش میدادن.

آآفففففرین آآآففففرین و این دقیقن واکنش دوستم به نبوغ کلامی ناخودآگاهم بود.

گفت: وای زهرا همونی بود که تو دلم بود اما نمی دونستم چه جوری بگم .

( امیدوارم که باز هم چپ چپ نگاهم نکنید که جمله معلوم بوده و من پیاز داغش را زیاد کردم، خب در آن دوره از این جملات کلاسیک و پر احساس میان بچه محصلها رایج نبود.)

و درست اینجا بود که فهمیدم من دیگر معمولی نیستم.

البته شاید با خود  فکر کنید که در آن اوان باد غرور به غبغب انداخته و بسی فخرها فروخته ام که باید بگویم دریغ از میکرو غروری که در من بوجود آمده باشد.

فقط در دوز بسیار معمولی خوشحال شدم و در درون دلم چند حبه قند کوچک آب شد.

حالا برویم به جمع خانوادگی و خویشاوندی.

البته دیگر بچه مدرسه ای نبودم و در جمع بزرگان میتوانستم چند کلمه حرف زده و افاضه پرانی کنم.

یکی از  اقوام در حال صحبت فلسفی بود، (این را داخل پرانتز بگویم که معمولن در دوره همی های فامیلی علاقه عجیبی به بیان فلسفه و منطق دیده میشود و این شامل حال تمام اقوام ایرانی است) که برای بیان منظور نظرش نیاز مبرمی به  کلمه ای داشت که در یک چشم بر هم زدنی موتور کلامش از حرکت ایستاد، مستاصل گفت  امممممممم که من واژه مربوطه را در کسری از ثانیه حواله اش دادم و او هم مثل نگاه اسلوموشن بازیگران فیلم که یک آن متوجه کسی میشوند که گویی بدون اینکه قبلن دیده باشند برایشان بسی آشنا باشد،به چهره ام خیره ماند و با تکان سری به خشنودی به ادامه تفسیر خود پرداخت.

ز آنروز به بعد فهمیدم که بعضی کلمات آدمیان، علاقه عجیبی به من دارند و از آن تاریخ به خود لقب کلمه رسان کوچک دادم.

راستش خواستم لقب کلمه قاپ به خود بدهم که دیدم، کلمه قاپیدن دزد و سارق را به ذهن متبادر میسازد و بدینگونه من مظنون به سرقت میشوم، پس پسندیده تر دیدم که همان، کلمه رسان کوچک باشم که معنای بخشندگی هم در آن مستتر است.

حالا شاید این سوال برایتان پیش بیاید که چرا کوچک،

خب پاسخ من این است که برای آنکه یک وقت غرور برم ندارد.

انسان است دیگر.

🙂

راستی اگر پیشنهادی برای تغییر عنوان مذکور دارید، میتواند مورد بررسی قرار گیرد.

اگر حوصله خواندن یادداشت را نداشتید می توانید آنرا بشنوید.