بعضی حرفها هستند که آنقدر ته دلت را به زیبایی تمام قلقلک می‌دهند که تا مدتها یادآوریش گل خنده روی لبت می‌نشاند.

دوست داری هی یادت بیاوری تا قلقلک و لبخند شروع شود.

یعنی اگر به جای این حرف یک هدیه گران‌قیمت می گرفتی، این همه خوش به حالت نمی‌شد.

خواهر زاده‌ای دارم که عجیب مهر خداوندی در وجودش موج می‌زند.

او پر احساس است و هیجان در وجودش غُل‌غُل می‌کند.

تازگی‌ها بلد شده چطور دلبری کند تا بیشتر از قبل برایش ذوق‌مرگ شویم.

مثلن در یک حرکت بی‌سابقه لفظ خاله را از کنار اسمم حذف می‌کند و با لحن کودکانه‌ای که شکلات به پَرَش آویزان است صدایم می‌کند زهرا!

آن هم زهرایی که هیچ‌کس تا به حال مثل او نگفته.

یا مثلن یک جان خوشمزه ته اسم همه مان اضافه می‌کند که دل برایش غش و ضعف می‌رود و محال ممکن است خواسته‌ای که به این جان سنجاق است بی‌جواب بماند.

کسی اینها را یادش نداده اما او واکنشهای ما را در حافظه خود ذخیره کرده است و گاه و بی‌گاه برای خوشحال‌ کردنمان یا برآورده شدن خواسته‌اش به کار می‌برد.

نمی‌دانم اولین بار کی و چه شد که لفظ خاله را حذف کرد و زهرا صدایم کرد و من با تعجب پُر ذوق نگاهش کردم که این گزینه رفت توی گزیده‌های ذهن عاطفیش تا در زمانهای خاص دوباره از آن استفاده کند.

یا همین جانها که به احتمال قوی از خودمان یاد گرفته اما در مقایسه با خواهرزاده‌های دیگر که سرشان به کار خودشان است و کاری به این جانها و خود شیرینی‌ها ندارند، استفاده او از این لفظ جذاب برایم جالب بود.

اما برگردم به جمله اول، قلقلک و خنده و حال خوش!

خواهرم تعریف می‌کرد که همین چند روز پیش رفته بودند مهمانی و عمه خواهرزاده‌ام سر صحبت با خواهرزاده را باز کرده و پرسیده که چه کسی را دوست دارد و او بدون بالا پایین کردن گزینه‌ها در ذهنش، بلافاصله گفته خاله زهرا!

و همین خاله زهرایش برای من دنیایی می‌ارزد.

جالب است کلمات شبیه کلیدهای هستند که به احساسات وصلند و با گفتن کلمه‌ای، کلیدی فشرده و احساسی در ما روشن می‌شود.

گاه احساساتی که حتی از وجودشان در خود بی‌خبریم.

چقدر خوب است که سعی کنیم همیشه کلید احساسات زیبا و دل غنج‌زن در آدمها بفشریم نه احساسات غم‌انگیز و دردآور.