من یک فیلم بین حرفه ای هستم، البته فیلم خیلی خیلی کم میبینم، اما اگر ببینم، با احتمال بالای 80 درصد می‌توانم تخمین بزنم که قرار است چه اتفاقی بیفتد.

فیلم‌های ایرانی که خیلی زود می‌شود به تهش پی برد و زیاد ربطی به حرفه‌ای بودن مخاطب ندارد چون در ۹۹ درصد موارد آقای الف، عاشق خانم ب و یا بر عکس خانم ب، عاشق آقای الف می شود و گاهن نفر سومی هم وجود دارد که اشتباهی عاشق شده که یا کنار می رود یا کنار می‌زند.

اصلن این عشقولانه و بحث ازدواج از موارد داغ فیلمهای ایرانی است، یعنی محال ممکن است دو نفر آقا و خانم تا آخر فیلم همکار بمانند و آخر سر کارگردان دستشان را در دست هم نگذارد، انگار کلن ما ایرانی ها خیلی ازدواجی هستیم، به قول ارسطو.

اما فلیمهای خارجی را هم می‌توانم با اندکی تامل و دقیق شدن در چهره‌های بازیگران، به نتایج احتمالی خوبی برسانم، مگر اینکه کارگردان و نویسنده بسیار قهار باشند و بخواهند به من رو دست بزنند.

در مورد انیمشن که دوست دارم بگویم کارتون، هم داستان به همین منوال است.

خواهرزاده هایم شونصد تا کارتون را ۱۰ بار ۱۰ بار می‌بینند و می‌توانند تمام دیالوگها و اتفاقات آنرا مو به مو برایم تعریف کنند، آن وقت خودم در طول سال شاید فقط یک کارتون دیده باشم.

می دانم که دیدن انیمشن و فیلم برای نویسندگی و فن بیان بسیار لازم است، اما چه کنم که مذاقم کمی مشکل پسند است و باید موضوع بسیار جذاب و یا عمیقی توی کار باشد تا من را بنشاند پای تماشا.

همین دو روز پیش دوستی برای تشکر از کتابی که برایش فرستاده بودم، کارتونی را به خاطر دیالوگهای خوبش معرفی کرد و گفت به یک بار دیدن می ارزد.

گفتم باشد و دانلودش کردم.

نام کارتون، پسر بچه، موش کور ، روباه و اسب است.

داستان آرام و بی‌صدا با بارش برف شروع می‌شود و پسر بچه ای که گم شده.

بعد موش کور بامزه ای از توی برفها پیدایش می‌شود و با هم هم‌سفر می‌شوند و بعد روباه و اسب هم به آنها اضافه می‌شوند.

هر یک از این حیوانات برای رسیدن پسرک به خانه کمک می‌کنند.
حرف‌هایشان به او قوت قلب می‌دهد

و …

این ها دیالوگهای زیبا و تامل برانگیز شخصیتهای این کارتون هستند:

موش کور :

موشای پیر کور گفتن هر وقت گم شدی رودخونه رو دنبال کن.

(من رودخانه را به جریان جاری و پیش‌رونده  زندگی تعبیر می‌کنم که می‌تواند الهام بخشمان باشد برای حرکت رو به جلو زمانی که حس میکنیم هدفمان را در زندگی گم کرده‌ایم.)

تو دوست داری چه جور آدمی باشی؟

پسرک : مهربون

موش کور :

پس شکست ناپذیر میشی، هیچ کس نمی‌تونه مهربونی رو شکست بده

همه موشای پیر میگن ای کاش کمتر به ترسهامون و بیشتر به آرزوهامون فکر می‌کردیم.

اینکه چه جوری به اوضاع واکنش نشون بدیم، یکی از آزادی‌هامونه.

(وقتی پسرک گریه می‌کند)

اسب :

اشکها قدرت تو هستند، نه ضعفت در جای درست ازشون استفاده کن.

پسرک با ناراحتی : فکر کنم شما بیشتر از من به من ایمان دارین.

اسب:

تو هم به این درک می رسی.

زندگی سخته اما کسایی هستن که از ته دل دوست دارن.

اسب در جواب روباه که صادقانه از کم حرفیش گفت.

صادق بودن همیشه چیز جالبیه.

پسرک از اسب پرسید:

شجاعانه ترین چیزی که تا حالا گفتی چی بوده؟

اسب:

کمک خواستن که مانع از تسلیم شدنه.

موش کور:

من سختمه بگم دوستتون دارم اما میتونم بگم خوشحالم که هممون اینجاییم.

وقتی با طوفان مواجه میشن و پسرک می ترسه،

اسب میگه :

وقتی چیزای بزرگ از کنترلت خارج میشن، روی چیزهایی که جلوی چشمت هستن و دوستشون داری تمرکز کن.

وقتی پسرک ناامید میشه و میگه فکر میکنم راه طولانی در پیش داریم.

اسب :

ببین چقدر راه تا اینجا اومدیم

روباه:

ذهنت گاهی تو رو گول میزنه و میگه تو خوب نیستی.

اما من درک کردم که تو دوست داشتنی و مهم هستی، و چیزهایی به این دنیا آوردی که هیچ کس نمی تونه بیاره، هیچ کس، پس ادامه بده

اسب :

تو کاملی، درست همونطوری که هستی باش.