در میان انبوه کارهایم در حال دست و پا زدن بودم که شبیه کارتون قدیمی و آن گوریل بنفش، انگوری مهربانی که بیگلی بیگلی را با دو انگشت بزرگ خود از هر ورطه‌ای بیرون می‌کشید، منِ متفکر مرا از کلاف کارها بیرون کشید و گذاشت کناری و گفت:
معلوم هست داری چی کار می‌کنی؟

چشمهایم پر از اشک شد و گفتم: خب معلومه تلاش در جهت تمام اهدافم، اما زمان و توانم به پای اشتیاقم نمی‌رسه و من همش در حال دویدنم که بتونم خودمو به پاش برسونم.

با مهربانی نگاهم کرد و گفت :
مگر هر دویدنی میشه رسیدن؟

گفتم: میگی چی کار کنم؟

گفت: دوباره اهدافتو مرور کن.
نقطه اوج شگفت انگیزتو ببین و بعد برنامتو با جزئیات بررسی کن که در حال تحقق اهدافت هستن یا نه.
میشه بعضی از برنامه‌ها رو که خیلی هم رو هدفت موثر نیستن، قلم بگیری و یا ادغام کنی.
از پا بیفتی دیگه نه هدف برات معنایی داره و نه دویدن.
نکنه انقدر بدویی که هدف رو گم کنی؟! چون دیگه به دویدن عادت کردی، نه دیدن هدف!