بعدازظهرهای خلوت

داستانک

ادامه نویسی

بعدازظهرها، میدان امام خلوت است.

منتظر دوستم هستم تا با هم به باشگاه برویم.
در حالی که بی هدف قدم می‌زنم نگاهم به دکه روزنامه فروشی جلب می‌شود.

پسر نوجوان ۱۲ ، ۱۳ ساله‌ای روی چهارپایه دکه نشسته و مشغول خواندن مجله است.
راهم را به آن سمت کج می‌کنم.
پسر غرق مجله است.
بیرون دکه پر از مجله، روزنامه و کتاب است و داخلش سیگار و هله و هوله.

اهل خبر نیستم، به سرعت از روزنامه‌ها عبور می‌کنم.
نگاهم روی مجله ها می‌ماند؛ مجله هنرمندان، موفقیت، اوه خدای من خانواده سبز هنوز هم هست …

یکی را همینطوری شانسی بر می دارم و ورق می زنم، بوی کاغذ مشام نیمه هشیارم را سرحال میاورد، بویی است که دوست دارم.

چشم به سمت پسر می‌گردانم.
مجله ورزشی دستش است و با ذوق دارد عکسهای آخر مجله را نگاه می‌کند.

با لبخند با خودم می‌گویم نوجوانی هم دورانی است برای خودش، الگویت ورزشکاران هستند یا هنرمندان، آن هم فقط برای دیده شده و سوت و هورا کشیدن دیگران.

از لباسهای پسرک میشد فهمید که وضع اقتصادی قابل تعریفی ندارد و به جای اینکه مثل هم‌سن و سالانش سرش توی گوشی باشد، توی مجله بود.

آخرین صفحات را به سرعت ورق زد و مجله را سر جایش گذاشت.

رو به دکه دار گفت:
عمو محمود، خوندم گذاشتم سرجاش.

دکه دار که داشت برای خودش چای می ریخت گفت:
باشه عمو.
و بعد پسر از دکه دار خداحافظی کرد و رفت.

بعد از یک دور دیدن تمام مجله‌ها، به یاد ایام گذشته، یکی از مجله های موفقیت را که روی جلدش تصویری از لبخند شیرین دکتر حلت بود برداشته و کارت را روی پیش‌خوان گذاشتم:
بفرمایید حساب کنید
دکه دار که در حال مرتب کردن بسته‌های سیگار بود آمد پشت پیشخوان.

گفتم : کاروبار خوب هست؟

دکه دار در حالی که رمزم را می پرسید گفت: ایی، از وقتی گوشیا اومده، همه از همه چی خبر دارن، دیگه طرف روزنامه و مجله زیاد نمیان، مگه مشتریای قدیم و بعضی راننده‌ها که با هم سلام علیک داریم.
اما چای و سیگار مشتریش همیشه به راهه.

گفتم: خدا رو شکر ایشالله که خدا خودش به روزیتون برکت بده، راستی این پسر همیشه میاد مجله می‌خونه؟

با لبخند گفت: علی رو میگی؟ آره، پسر خوبیه، بعدازظهرا وقتی میدون خلوته میاد یه مجله ورزشی میخونه و میره.

با لبخند مجله را گرفته، خداحافظی کردم.
در همین حین دوستم رسید.

۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۳
✍️ نی‌نوا