درون‌گرا بود. جمع و شلوغی را دوست نداشت. دوست داشت کاری که دلش می‌خواهد انجام دهد. زیاد حرف نمی‌زد. با آن حنجره خشک، صدایش سرد و بی روح به

همکاری داشتیم که دوست داشت در حق سایر همکاران هر چند کم، لطف و محبتی داشته باشد. روزی به یکی از همکاران که برای کارش به دنبال چند سررسید

دیروز داشتم گذرا و با دور تند به حرفهای سهیل سنگرزاده که همه با جون دل می‌شناسندش گوش می‌کردم. مخاطبان زیاد و پر و پا قرصش مرا به این

این بار فقط یک تصمیم نبود. فقط مشتهای گره کرده و دندانهای بهم فشرده نبود. تکرار جمله ««تمامش کن» در سر و دل نبود. کشو را باز کرد و

آنچه در هر شروع وجد آفرین است، امید است. امید به رخداد زیبایی و کامیابی‌ ها و چه سرور آفرین است برای تپیدن قلب امید، گامی برداشتن. اندازه قدمی