یک آدمِ شریف هیکل درشت و چهارشانه‌ای داشت، مثل نامش، حشمت و فَرّی برای خود داشت.بعضی‌ها واقعا چه اسامی برازنده‌‌ای روی بچه‌‌شان می‌گذارند، انگار چند سال بعدش را از

کاش دوباره به آینه نگاه می‌کرد! آماده می‌شود.موهایش را شانه کرده، می‌بافد.روپوش نیلی و شلوار کِرِمش را به تن می‌کند، دنبال شال کِرِم است. اوه، یادش نبود که آخرین

ضربه‌های مهرانگیز زنگ املا بود.خانم گفت:“دفتراتونو در بیارین بنویسین.” هر چه کیفم را گشتم، اثری از دفتر املا نبود.با ناراحتی از جایم بلند شدم :“خانم اجازه، دفتر املام مونده

کفاشِ بی‌نظیر ریشمند بود.هم ریش داشت و هم ریشه‌دار بود.اصالت داشت، هیمنه‌اش در کلام و رفتارش هویدا بود. درویش مسلک بود.می‌تواسنتی ساعتها بنشینی پای کلامش بی‌آنکه لحظه‌ای ملول گردی.