لحظه‌ای که در حال ناامیدی هستی و خود را ناتوان می‌بینی همان نقطه جاییست که باید کاری کنی. نقطه عطفی که گذشته‌اش افسرده حالی و نزول است و بعدش

درون‌گرا بود. جمع و شلوغی را دوست نداشت. دوست داشت کاری که دلش می‌خواهد انجام دهد. زیاد حرف نمی‌زد. با آن حنجره خشک، صدایش سرد و بی روح به

همکاری داشتیم که دوست داشت در حق سایر همکاران هر چند کم، لطف و محبتی داشته باشد. روزی به یکی از همکاران که برای کارش به دنبال چند سررسید

دیروز داشتم گذرا و با دور تند به حرفهای سهیل سنگرزاده که همه با جون دل می‌شناسندش گوش می‌کردم. مخاطبان زیاد و پر و پا قرصش مرا به این

این بار فقط یک تصمیم نبود. فقط مشتهای گره کرده و دندانهای بهم فشرده نبود. تکرار جمله ««تمامش کن» در سر و دل نبود. کشو را باز کرد و