کاش دوباره به آینه نگاه می‌کرد! آماده می‌شود.موهایش را شانه کرده، می‌بافد.روپوش نیلی و شلوار کِرِمش را به تن می‌کند، دنبال شال کِرِم است. اوه، یادش نبود که آخرین

ضربه‌های مهرانگیز زنگ املا بود.خانم گفت:“دفتراتونو در بیارین بنویسین.” هر چه کیفم را گشتم، اثری از دفتر املا نبود.با ناراحتی از جایم بلند شدم :“خانم اجازه، دفتر املام مونده

کفاشِ بی‌نظیر ریشمند بود.هم ریش داشت و هم ریشه‌دار بود.اصالت داشت، هیمنه‌اش در کلام و رفتارش هویدا بود. درویش مسلک بود.می‌تواسنتی ساعتها بنشینی پای کلامش بی‌آنکه لحظه‌ای ملول گردی.

وسواس اشرف از دهانش “قربونت برم” نمیفتاد.آنرا با چنان طنین و طنطنه‌ی لطیفی بر زبان میاورد که دل آدم غنج می‌زد. قرار شد فردا اسباب و اثاثیه را بیاورند.اشرف