یادداشت امروزم حاصل حس خوبی است که از نوشته های صبای عزیز گرفتم. صبا مددی، دختری دوست داشتنی و پر از شوق زندگی که بزرگتر از سنش میداند، میفهمد

پیاده روی امروز مثل هر روز بود با این تفاوت که وسط سنگ فرشهای کف پارک جسد یک گربه بینوا افتاده بود. احتمالن با سگی جانوری در افتاده و

به گذشته فکر میکنم، به سالهای خیلی دور. به روزگاری که مردان میتوانستند به نام عرف و سنت جان یک انسان را بگیرند، بدون اینکه کسی مواخذه شان کند،

یادداشت امروز براساس گریه های کودکی است که نمی خواست به مهد کودک برود. خانم مربی از مادرش پرسید اسمش چیست؟ صدای آرام مادرش را نشنیدم مربی گفت :

من اگر خدا بودم الان چه میکردم؟ من اگر خدا بودم، در این برحه زمانی با توجه به کمبودها و بی انصافی درباره حقوق زنان، پیامبری میفرستادم تا حقوق

گاهی برای اینکه به نوشته هایمان جان دهیم  و موضوع و مفهومی که میخواهیم ابراز کنیم، برای مخاطب روشن تر شود، میرویم سراغ تشبیه، تمثیل و استعاره. درست مثل