رویم را زمین نینداخت. نوشت، با وجودیکه حالش خوب نبود.

از دو روز پیش کمرش رگ به رگ شده بود و نمی توانست چیزی را بلند کند و یا حتی خم و راست شود.

فکر می کردم شاید اگر بی توجه باشم کم کم یادش می رود و خوب می شود، اما دیدم نه . نتوانستم بی تفاوت باشم، آتل چند سال پیش را تنش کردم تا جنب نخورد و زودتر به حال اول برگردد.

چند سال پیش سرکار آن اتفاق افتاد. زمین لغزنده بود و سر خوردم و طفلکی را خورد خاک شیر کردم. اول به رویش نیاورد، اما رفته رفته وضع بدتر شد، یک قلمبه اندازه گردو از کمرش زد بیرون، نمی توانست حرکت کند.

یادم می آید که اواخر سال بود و بیچاره با آن حال بدش در برداشتن زومکنهای سنگین کمکم می کرد. می دیدم که گاه اشکش در می آید.

با ترحم و درماندگی گفتم کمی تحمل کن، آخر سال است و باید کارکرد ماه را ببندم تا پرسنل حقوقشان را بگیرند و سر عیدی کیفشان کوک شود.

دل مهربانش به رحم آمد و باز هم صبوری کرد، اما حالا دیگر کمرش تیر هم می کشید و گاه ناله اش به هوا می رفت.با یکی از همکاران بردیمش دکتر.

دکتر گفت کمرش مو برداشته و اگر درست و درمان مراقبت نشود باز هم احتمالش هست که کمرش بگیردو کار بدهد دستمان. نوازشش می کردم و دلداریش می دادم که خوب میشوی.

رفتیم پیش متخصص و عسکبرداری و آتل دادند تا مدتی بی حرکت بماند تا بلکه آب از آسیاب درد بیفتد و قلمبه جلوس نماید.

توی لباس جدید که نه، قفس تازه اش احساس ناراحتی و خفگی می کرد، اما چاره ای نبود گاه برای رسیدن به حال خوب باید طعم ناملایمات را چشید.

روز به روز حالش بهتر می شد و لبخندهای شیرینش را  دوباره می دیدم .

عروسی خواهرم بود. با همان آتل نونوارش کرده و بوسیدمش و گفتم:  عیب ندارد یک وقت بد خلقی نکنی ها که به جای لباس راحتی و ظلم زیمبو آتل به خود قاب کرده ای.

چیزی نگفت. از اول سر به راه بود، گاه تنبلی و دست و پا چلفتگی در می آورد، اما خدایییش حرفم را دو تا نمی کرد.

همه چیز خوب و شیرین داشت پیش می رفت که نمی دانم کدام بچه شیر پاک خورده ای طعم شکلات به مذاقش خوش نیامده بود و همانطور شکلات نوچ را انداخته بودکف تالار، آنهم درست مقابل دیدگان کفشهای نیمچه پاشنه بلند من

بعدش را به هر میزان هوش و درایتی که ضمیمه داستان نمایید می توانید حدس بزنید.

بله حدستان کاملا درست است. پای مبارک به جای این همه جای گله گشاد سالن مسیر شیرین تزلزل را در پیش گرفت.

سرخوردم، رفتم به آسمان و از آنجا به زمین، درست مثل همان سر خوردن قبلی سرکارم، مو نمی زد انگار یکی همان صحنه را کپی پیست کرده بود.

و با زهم له و لورده اش کردم که الحق درست گفته اند هر چه سنگ است مال زیر پای لنگ است.دوباره کمرش شکست.این بار به همراه او من هم داشت گریه ام می گرفت اما به عنوان خواهر عروس آبرو داری کردیم و لبخند پلاسیده ر ا به هر شکل ممکن گوشه لبم به نمایش گذاشتم، به سرعت  جسم نقش زمینمان را جمع و جور کردیم.

یکی از خانمهای میهمان به سرعت آمد کنارم و دم گوشم گفت: طفلی حتما چشمتان زده اند. نمی دانستم این حرف او الان خوب است یا بد و اصلا چه دردی از حال من دوا میکند، خنده تصنعی تحویلش دادم و گفتم چیزی نیست و این چیزی نیست از صد تا فحش بدتر بود برای کسی که کمر رنجورش دوباره شکسته باشد، گویی از اعماق درونش این را شنیدم که گفت معلوم است که تو چیزیت نیست کمر نیم جوش من بود که دوباره شکست.

آه از آنروزها چندین سال میگذرد و همین دو روز پیش بود که باز کمی بی احتیاطی کردم و کار سنگینی دادم دستش و عاقبت آهش به آسمان رفت و دیدم بله  باز کمرش گرفته.

نوازشش کردم و باز رفتم سراغ آتل و دوباره قابش گرفتم.گفتم غصه نخور یک رگ به رگ ساده است. ببخش کمی زیاده روی کردم.

با مهربانی گفت : عیبی ندارد اما کاش از این به بعد بیشتر حواست باشد.

با حسرت گفتم حیف شد دیگر نمی توانی برایم بنویسی.

نگذاشت حرفم تمام شود گفت چرا می توانم سخت است اما یک کاریش می کنم، کمرم گرفته انگشتانم که درد نمیکند.خودکار را دادم دستش. آرام شروع کرد به نوشتن .

خطش بدتر شده بود اما تمام تلاشش را کرد و ردپای مهربانیش را میشد لابلای همان اجغ وجغها دید.