قلم

کودکی هامان

زیر انگشت تردید و تلاش

در ترسیم خطوط ناصاف آ

یا تشتهای کجی چون ب

یا حروف پر رنجی چون میم و طا

چه دل رنجه ها دیدی

ندادی خم به ابرو راه

این روزها اما

جای تو

دگمه های حرفها

هی بالا و پایین میروند

انگشتان، بازی نوشتن میکنند

کاغذ بیچاره هم این روزها

کمتر در دل نوشتن

خودش را جا میکند

…

یادم آید در سومین کلاس درس

آنجا که خودکار جای مداد آمد

همه خندان و سر مست بودیم

روانی جوهر این نوبرانه خودکار

به فشار بی امان مداد،

می چربید

اما یک جای کار می لنگید

خطای کرده را این بار

نمیشد با پاک کن شورید¤

به زور جوهرپاککنی جان سخت

می افتادیم به جان جوهری

نشسته ناخواسته بر کاغذ

تا فرو شوییم خطای کرده را شاید

دست آخر کاغذ بی چاره را

بود تاوان این دلخوشی و سرمستی

که پاره میشد یا  چروک و دل خسته میشد

…

¤ شورید : به معنای پاک کردن در اینجا

امروز دمان شعر بودندی و بسی گاهان که شعر به سوی معر پیش روی کردندی.

لاجرم زان رو که با خویش عهد ببستندی که شعر سرایندی، سرودندی حتی به سختی و ملاحتی چند اندی.

باشد که دیده و عبرت گرفتندی و زین پس بسی چنین اشعاری به غایت امعار نسرودندی و تن شعرای نامی که در این ره استخوانها ترکاندی و از شهد سرایش خویش مشعوف شدندی، در گور نلرزاندی.

از تصور به دور نیستندی که همگی چهره در هم فرو کردندی و  رو به خداوندگار  نجوا نمودندی … یا خداوندی عفو نمای گناهندی … ما را توان چنین بار غمی کمر شکستندی، از توان خروجندی …

یا شعر را زو بگیرندی  یا او را به ره شعر هدایت فرمودندی

آمین