متاع زندگی دنیا در برابر آخرت، جز اندکی نیست.
(آیه 38.سوره توبه)

این جمله تمثیلی از واقعیت و تخیل، حقیقت و مجاز را برایم نمودار ساخت.

صرف نظر از ماهیت ابتدایی، اخلاقی و تربیتی آخرتِ ذکر شده در جمله و ورایِ بهشت و جهنم انگیزشی و بازدارنده‌اش برای سلطه نیکی با هر توصیفِ وام گرفته از حقیقتِ موجود برای تصور عینی منِ انسان، آخرت می‌تواند مصداقی از دنیای مجازی موجود اما نادیدنی باشد.

موضوع همیشه مبهم و نامحدود، درست مثل تخیل انسان در گذر زمان.

داستان بدین گونه می‌تواند فانتزی و ملموس‌تر هم بشود که پدر غارنشینمان را با پدر امروزیمان مقایسه کنیم.

یکی با لباس پوست گوزن بر دوش و آن دیگری با لباس معمولی امروزی.
اولی برای تامین خورد و خوراک زندگی با خنجر سنگیش به شکار خرگوش و آهو می‌رود و دومی پشت سیستم فقط با چند کلیک کارش را انجام می‌دهد.

می توان تصور کرد که دنیا می‌تواند مصداق همان امکانات اولیه برای یک غارنشین باشد و آخرت مصداق دنیای مجازی با امکانات پیشرفته انسان امروزی، البته در نگاه بسیار محدود.

اگر از آن پدر غارنشینمان می‌پرسیدند که به نظرت چند هزار‌ سال آینده، دنیا چقدر پیشرفت می‌کند، می‌گفت غارهایمان قشنگ‌تر می‌شود و غذاهایمان متنوع‌تر و می‌توانیم به آن‌سوی آب‌ها سفر کنیم، یعنی دامنه تخیلش می‌توانست تا این حد محدود باشد.

اما اگر از انسان حال حاضر این سوال را بپرسیم چه می‌گوید؟

احتمالن بگوید، در آینده انسان‌ها انقدر راحت به کرات دیگر سفر می‌کنند که انگار می‌خواهند به خانه همسایه‌شان بروند، آنهم بی هیچ وسیله‌ای و نیز به داروی جاودانگی دست خواهند یافت و …

اما باز هم تخیل او متناسب با شرایطی است که در آن زندگی می‌کند و در نتیجه محدود است و هیچ کس واقعن نمی‌تواند برآورد کند که بعد از این همه سال چقدر همه چیز پیشرفت خواهد کرد و این عظمت دنیای مجازی و تخیل نادیدنی ما انسانها و در نگاه اجمالی‌تر، عظمت خلاقیت خالق را نشان می‌دهد.

همه پیشرفتهای جهان مدیون تخیل انسان است و راهنمایی های که خالق در این مسیر به فراخور در نظر گرفته.

به جمله اول برگردم، همین گذر زمان و فرآیند فزاینده پیشرفت علم و تکنولوژی برگرفته از تخیل انسان، چقدر می تواند برداشت و درک ما از جمله بالا را تغییر داده و یا کاملش کند؟!

راستی در طول روز چقدر به سراغ این نیروی بی کران می رویم؟