خودخواهی خاتون که از چشمانش غصه می‌ریخت، سرش را بالا گرفت:” فرهاد، مادر!نمی‌شد یه صلاح مشورتی می‌کردی؟ما اصلاً نمی‌دونیم این پسر کیه؟بابا ننش کیه، چه کاا…”فرهاد متمردانه نگذاشت حرف

معلمی به نامِ روزگار بندگسیخته می‌خواندنش؛شاید چون بلندبلند حرف می‌زد، بیش از حد شادکام بود و به گاه خنده صیحه‌ای می‌کشید.خنده‌های هِرّو کِر‌ دار افسارگسیخته‌‌‌ای که کسی نمی‌توانست در

رویای نجات‌بخش، توهم یا دژاوو؟ جاده رفته رفته لغزنده‌تر می‌شود. “سجاد، وضع جاده داره وخیم‌تر میشه.می‌خوای برگردیم.” “برگردیم؟شوخی می‌کنی؟من بدتر از اینا رو پشت سر گذاشتم.گرگ بیابون، بلده چطور

حواسمون به میم‌هایی که دیگران ندارن، باشه! اولین بار نبود که این کلمات را می‌شنید:دخترمپسرم؛اما این بار لحنِ گوینده نیشتری در دلِ خود داشت.لحن مفتخرانه و لبریز از شادی.طنینی