داستانک اسمتو بگو فالتو بگم اواخر ترم دوم بودم و در حال آماده شدن برای امتحانات که یکی از پسران همکلاسی جلوی بوفه‌ی دانشگاه بی‌هوا، خواستگاری کرد.پسر بی‌دست و

بازگشتی برای تاوان چشمان نمناکش را که مژه‌کان زیبایش، چون شالیزار، سیرابِ اشک شده بود، پاک کرد. احساس سرخوردگی تمام وجودش را مور مور می‌کرد؛ حسی شبیه به خارش

زیبا‌ی دیروز و مجنون امروز! پیش از آنکه مهجور و مه‌زده، با آن چهره‌ی قناسِ ناموزون با خدویی همواره روان، خیره به آسمان و ماه و ستاره، نیشش تا

مگسی با چکمه‌های قرمز🪰 سرش را که کنار کشید، درخت زیبای سیب نمایان شد. برگهای روشن و شاداب نو‌رسته و برگهای سبز پررنگی که پا به سن گذاشته بودند،

لبخند پیروزمندانه مسلول* در مقابل شمشیرِ مسلولِ خون‌آشام، سپر انداخته بود.تمام حربه‌های علم پزشکی برای بیرون راندن دشمن ویرانگر بیهوده می‌نمود. مرگ هر لحظه در حال کندوکاو و پرسه

یک آدمِ شریف هیکل درشت و چهارشانه‌ای داشت، مثل نامش، حشمت و فَرّی برای خود داشت.بعضی‌ها واقعا چه اسامی برازنده‌‌ای روی بچه‌‌شان می‌گذارند، انگار چند سال بعدش را از