زشتِ‌زیبا آنچه می‌دیدی؛عنقِ مرده‌نگاهِ کریه‌منظر بود و آنچه می‌شد حدس زد:جفنگیات ناگفته‌ی ذهن بود و دلمرده‌گی‌های دَلمه‌زده‌ی دل. همکلاسی بود که هیچ دوستی نداشت و کسی هم دوستش نداشت

هر راست نشاید گفت! یادش داده بودند که همیشه، تاکید می‌کنم همیشه راست بگوید، حتی اگر دعوایش می‌کردند و یا به ضررش تمام می‌شد. شب قرمه سبزی خورده بودند،

ناجیان برزخیان!قسمت دوم قسمت اول فرد دوزخیِ خشنود از برزخ، نگاهی به تازه وارد انداخت و گفت:انگار اولین بار است که میایی و از هیچ چیز خبر نداری.ببین جان