یکی از کارهایی که فکر کردن به آن حتی برایم مساوی بود با بلند شدن دود از سر، وزن و موسیقی شعر بود. منظورم عروض است، همین تَ تَ

چه کسی فکر می‌کرد روزی چنین اتفاقی بیفتد! تو هی بنویسی و بنویسی بدون اینکه ورق کم بیاوری و دغدغه‌ات تأمین قلم و کاغذ باشد. تازه این همه نوشتنها مساوی

به مهمانی دعوت شده بودیم که به خاطر مشغله میلی برای رفتن نداشتم و دنبال بهانه‌ای بودم که بگویم : عه دیدی چه شد من نمی‌توانم بیایم، اما امورات