این روزها شاید برای اغلب شما هم پیش آمده باشد، کاری را به خود گوشزد میکنید که انجام دهید ولی به راحتی یک آب خوردن از صفحه ضمیر ذهنتان محو میشود و قسمت خنده دار یا تاسف برانگیز داستان این است که تازه بعد از چند روز یادتان میافتد که وای خدای من، آخر قرار بود آن کار را من 5 دقیقه دیگر انجام دهم.

چه شد که فراموش شد؟

راستش را بخواهید این روزها انقدر اتاق ذهنمان مملو از شلوغی افکار بی سرو ته و بیهوده منابع مختلف مجازی و حقیقی است که دیگر صدای افکار کوچکی چون : یادم باشد غذا را بگذارم یخچال، فلان کتاب را بگذارم دم دست، درز پیراهنم را بدوزم و  … و کلی از این نوع کارهای خرد که انجامشان شاید 2 دقیقه هم زمان نمی برد، به گوش نمی رسد.

کارهایی که مهم نیستند، اما انجامشان برای دراز مدت ضروری است.

به نظرتان بهترین راه کار چیست؟

شاید قانون 2 دقیقه را شنیده باشید که بی ارتباط به بحث توسعه فردی هم نیست.

این قانون میگوید کاری که حداکثر 2 دقیقه زمان میبرد را در  لحظه انجام بده و آنرا به زمانی دیگر موکول نکن اما اگر چنین نکنیم و در لحظه انجام ندهیم چه میشود؟

1- آن کار خواه ناخواه به تعویق می افتد ( که میتواند عواقب بعدی به دنبال داشته باشد، عواقبی که مستقیمن به خودمان و یا دیگران ارتباط دارد : ضرب المثل ژاپنی به خاطر میخی نعلی افتاد و ادامه را که میدانید)

2-ذهن درگیر آن موضوع می ماند بدون اینکه در ظاهر متوجهش باشیم، چون فکر یک انرژی است و از آنجاییکه انرژی از بین نمی رود، همانجا وجود دارد و باری است بر ذهنمان.

پس بهتر است با خود این قرار را بگذاریم که هر وقت چنین کارهایی برای انجام داشتیم که ناگزیر باید دیر یا زود انجامش دهیم، آنها را با خوش خیالی به نزدیکترین زمان به زعم خودمان ( 5 دقیقه بعد، این کار را که کردم بعدش و …) موکول نکنیم، چون آن زمان هیچگاه نخواهد آمد.

پس قرارمان شد:

وقتی اینچنین کارهایی به ذهنمان رسید بدون فوت وقت انجامش دهیم، بی هیچ حرف و حدیث و فکری.

این بهترین راه برای جلوگیری از اهمالکاریهای زیر پوستی است که در دراز مدت برایمان دردسر ساز  شده و اعتماد به نفسمان را تضعیف خواهند کرد.