امروز اول اردیبهشت یک توک‌پا رفتم حیاط تا بعد از آن بادی که طوفانی می‌نمود و بارانی که جلویش کم نیاورد سر و گوشی آب داده باشم که دیدم:

درخت زردآلو با برگهای سبزِ پررنگ و چاقاله‌هایی با پیراهن پشمی آب کشیده از توی باغچه دارد نگاهم می‌کند.

درخت خرمالو که با آن همه هرس بهاری پدر، شبیه به کله‌ی تاسی با چند شوید شده بود، برگهای نوباوه براقش را نشانم می‌دهد.

(کم آوردن کلمه در مقابل معنا:
برگهای خرمالو و زردآلو هر دو در لفظ سبزند اما سبز زنده زردآلو کجا و سبز براق از زَر‌ ورق درآمده خرمالو کجا!)

گل ترشکِ چنبره زده پایِ خرمالو، شبیه فرشِ سبزِ نقش برجسته‌ای بود که با خودشیفتگی جذابی گلهای یاسمنیش را به رخ می‌کشد.

بنفشه‌های مخملی که یک هفته قبل سه تایی یعنی من، بابا و مامان توی باغچه فسقلیمان کاشته بودیم، باران نوش کرده، سرمست و سرحال هستند.

کوکبمان هم اینطور که از وجانتش بر می‌آید، خبر از روزهای پرگل درخشان برایمان دارد.

سوسنها از بالا شبیه جوجه تیغی سبز کاکلی در حال گپ و گفت با کوکب‌ها هستند.

لاله‌های بی‌نوا که باد و باران، کاسه کوزه‌هایشان را بهم زده و از ریخت افتاده اند، غم انگیز و مظلومانه نگاهم می‌کنند.

پونه‌ها شاداب‌تر از همیشه با رنگ و رویی دلباز کنار نعناهای محجوب به حیا در حال خوداظهاری زیبایی هستند.

و در کنار این همه زیبایی چشم نواز، رایحه غنچه های مرطوب دیر شکفته و برگهای باران زده با بوی نمناک خاک هم در فضا شناور است.

الحق که اردیبهشت نام با مسمایی است.