دیشب دوستی مطلب خوبی برایم فرستاد:

انقدر پدیده ها، کارها، آدم ها و روابط جدید در زندگیت نیار که نتونی برای خودت و اولویتهات وقت داشته باشی.

این جمله مرا به فکر وا داشت.

امروزه در دنیای سهل‌الوصول ارتباطات، ما خواسته یا ناخواسته وارد فضا و محفل‌های مجازی می‌شویم که چندان قرابتی با هویت و باورهای اصلیمان ندارند.

محیطی که نه تنها لزومن به آنها نیازی نداریم بلکه با اتلاف وقت ما را از تحقق اهدافمان هم دور می‌کنند.

وارد چالش و فعالیتهایی می‌شویم صرفن برای سرگرم کننده بودنشان و یا گیر افتادن در یک رودربایستی که نتیجه هدررفت وقت و انرژی است.

دو راه پیش روست، یا باید رفته رفته خود را با شرایط جدید تطبیق دهیم و یا اینکه صورتک از چهره برداشته، فضای اشتباهی که به آن وارد شده ایم را ترک کنیم.

البته شایان ذکر است که در صورتیکه فضای ارتباطی جدید، محیط سالم و رشد دهنده ای باشد و در مسیر تحقق اهدافمان، با وجود چالش برانگیز بودن باید از حضور در آن استقبال کرد و چالشهای پیش رویش را هم پذیرفت.

اما اگر با وجود ناهماهنگی و تطابق نداشتن با هویت و علایقمان همچنان به خاطر المان‌های بیرونی همچون مورد قضاوت واقع شدن و یا تایید طلبی و … خود را مجاب به ماندن در  ارتباطات و فضاهایی غریب کنیم، اتفاق بسیار بسیار ناگواری در حال رخدادن است.

ما به عنوان یک انسان با هویت منحصر به فرد، در حال حذف یک هویت بی‌بدیل و جایگزینی آن با رونوشتی از هویت دیگران هستیم که دیری نمی‌پاید که خود را انسانی خودباخته خواهیم یافت که نمی‌داند کیست و از این دنیا چه می‌خواهد.

در حقیقت دست به خود کشی بزرگ پنهانی می‌زنیم.

اما این نکته را هم باید متذکر شد که حتی به دور از چنین فضاهایی، فعالیت‌های مداوم تک بعدی و نادیده‌گرفتن ابعاد دیگر زندگی نیز ما را به سمت و سوی ناکامی و دور شدن از خودی یکتا سوق می‌دهد.

گاهی لازم و ضروری است که توقف کرده به اهداف، علاقه و باورهایمان نگاهی دوباره بیندازیم تا ببینیم فعالیت‌های جاری در جهت آنهاست؟

آیا در تمام ابعاد زندگی توازن ایجاد کرده‌ایم؟

آیا احساس آرامش و ارزشمند بودن می‌کنیم؟

گاهی آنچنان غرق مسیر می‌شویم که هدف را گم می‌کنیم.