یکی از کارهایی که فکر کردن به آن حتی برایم مساوی بود با بلند شدن دود از سر، وزن و موسیقی شعر بود.

منظورم عروض است، همین تَ تَ تن ها

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن و …

یعنی حس می‌کردم اساتیدی که این وزن و عروض شعر را فوری و فوتی می‌گویند اَبر انسانهایی هستند که خداوند توی بقچه وجودشان چند پَر صبر و حوصله و حافظه زیاد ریخته و این چنین از مواهب دانستنی چنین ارزشمند بهره‌مند شده اند.

که پیامی آمد.

استاد مهربانی که کار و حرفه‌اش موسیقی شعر بود و به زیبایی تمام شجره عروض و شعر را برایت می‌ریخت توی دایره، قصد آموزش داشت.

از این عالی تر نمی شد، اما خیلی زود، این واگویه جای ذوقم را گرفت:

حتمن کلاس سختی خواهد بود که همه‌اش قرار است ناخن استرس بِجَوم و در عالم هَپروت خود غرق شوم .

اما با خودم گفتم آمدن این پیام درست وقتی که دغدغه‌ات شعر است و دانستن وزن، بی‌حکمت نیست.

این یعنی اینکه  ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند تا تو از این کوه به ظاهر صعب العبور عروض بگذری و از این رو مشتاقانه ثبت‌ نام کردم و حالا با گذشت چند جلسه و شیوه جالب استاد در تدریس خلاقانه و به کار گرفتن تلاش خودمان برای یادگیری بهتر، شیفته عروض شده‌ام.

ورق برگشت و حالا هر کلاس عروض که مشقت بار تصورش می کردم، مساوی است با چالشی هیجان انگیز برای یافتن معما، آن هم شیرین و به یادماندنی.

هر تمرین خودش درسی است و نکته‌ای به پَرَش.

تحسینهای استاد هم که دیگر جای خود دارد و دست پرمهر انگیزه بخشی بر شانه‌ات که هی دیدی می‌توانی و سخت نیست تازه اگر سخت هم باشد تو از عهده‌اش برمیایی.

خیلی وقت بود که در کلاسی با این همه پویایی و انرژی مثبت شرکت نکرده بودم و تلاشهای دلسوزانه استاد برای یادگیری شاگردانش را از نزدیک ندیده بودم.

خدا را شکر که این فرصت دست داد تا سر کلاس استادی چنین ارجمند بنشینم و از موهبات کلامی، ادبی و علمیشان بهره‌مند شوم.

البته که در ابتدای راه درازی هستم اما شروع زیبایی است.

•••

استاد علی ابراهیمی

بزرگمهر استادی که دانسته‌های گران‌سنگ خود را در کانال تلگرامی به صورت رایگان به دوست‌داران شعر و ادب هدیه کرده‌اند.

کانال آموزش وزن، عروض و ادبیات تحلیلی