طی دعوت اقوام رفتیم به دیدن خانه تازه ساختشان.

هنوز اسباب و لوازم درونش نچیده بودند.
خانه دو اتاق خواب داشت و آشپزخانه دل‌باز و پاسیوی کوچک که به یکی از اتاق خواب‌ها چسبیده بود.

روشنایی کل خانه نتیجه جانفشانی دو پنجره، نه خیلی کوچک یادآور زندان و نه خیلی بزرگ که نور را بیشتر به درون دعوت کند، بود.
تازه شیشه پنجره پایین هم مات بود و بخشی از سپر نوری را بر عهده داشت.

گفتیم به به ماشالله چقدر شکیل و زیبا
مبارکها باشد، قبل از اینکه ما بخواهیم تصمیم بگیریم که آیا درباره پنجره‌ها سوال کنیم و اینکه چرا بزرگتر از این نشده و پایین‌تر نیامده که صاحب‌خانه گفت: حتمن پنجره‌ها ذهن شما را هم درگیر کرد نه؟

و ادامه داد گفتند به خاطر طرح عفاف نباید پنجره‌ها مشرف به ساختمان روبرو باشد و برای همین پنجره‌ها را بالاتر و کوچکتر درآوردند.

واقعن تاسف بار است که یک عمر در جایی زندگی کنی که می‌شد نورگیر و روشن باشد اما کاری کرده‌اند که مدام برای روشناییش باید چراغی بیفزوزی تا دلت نگیرد.

شما آقای مسئول که به کاشی‌کار سفارش می‌کنید که طبق قانون شیب آشپزخانه را درست در نیاورد تا کدبانوی هانه مدام هوس شستن آشپزخانه نکند و به این ترتیب در آب صرفه جویی شود، چطور فکر صرفه جویی در برق را نکرده‌اید.

چرا به این فکر نکرده‌اید که فرد هزینه کرده تا در خانه دلخواهش زندگی بگذراند نه یک زندان.

آیا برای حفظ حریم نمی‌شد از شیشه رفلکس در پنجره‌ها استفاده کرد تا کوچک کردن قاب و بالا‌بردنشان و کم کردن نور و روشنایی یک زندگی؟
آیا راه دیگری نبود؟

۸ شهریور هزار و چهارصد و دو
✍️ نی‌نوا