ترک کار یا عادتی ناپسند
نکته‌ای توسعه‌فردی گرایانه:
یکی از راه‌های موثر برای ممانعت از ارتکاب کاری که نباید، دوری از شرایط مساعدِ انجام آن کار است.
مثلن اگر می‌خواهیم از دنیای مجازی دور باشیم، باید همراهی گوشی همراه خود را ملغی اعلان کرده و آنرا در دورترین نقطه دسترس خود قرار دهیم تا هر وقت وسوسه مجازی‌گردی و انگشت بی‌قرار سراغمان آمد، به خاطر بُعد مسافت و مصرفِ انرژی، منصرف شویم.
مثلن اگر سیگار می‌کشیم و آنرا ترک کرده‌ایم؛ نداشتن پاکت سیگار و فندک می‌تواند مشکل ما را تا حدودی مرتفع کند و وسوسه دود کردن سیگار را از سرمان بِپراند.
اما آیا این تنها راه و بهترین راه است؟!
آمدیم و به طور غیر مترقبه شرایط برای ارتکابِ کارِ نباید، مساعد شد، حالا چه باید کرد؟
مثلن دوستی به خانه‌مان آمد و گوشیش را توی حلقمان کرد تا چند محتوا را نشان‌مان بدهد.
یا دوستی دودی که سال به سال یادمان نمی‌کند درست همین امروز که عزممان برای ترک سیگار جزم شده با پاکت سیگاری اعلا که قبلن تستش نکردیم، به سراغمان بیاید، یا داستان غم‌انگیزی در همان لحظه برایمان اتفاق بیفتد که جز سیگار هیچ مسکنی عمل نکند، آن‌وقت چه باید کرد؟
آیا می‌توانیم باز هم مقاومت کنیم؟
به نظرم اگر صرفن تصمیم به ترک یک کار گرفته باشیم آن‌هم بدون هیچ پشتوانه یا جایگزینی، دقایقی بیشتر این مقاومت قهرمانانه طول نخواهد کشید و هر آن به زانو درخواهیم آمد.
راه‌کار، وجود داشتن انگیزه قویِ جایگزین است یا باور بسیار مهم و ارزشمندی که بتواند همچون سدی در مقابل شهوت انجام آن کار، ما را مثل یک کوه سر پا نگه‌دارد و بیمه‌مان کند.
در دنیای سهل‌الوصول امروزه، ما باید انگیزه و باور بزرگی برای خود بسازیم که پهلوانانه پایش بایستیم وگرنه به کوچکترین بهانه و دعوتی، قول و قرارمان با خود و در حقیقت عزت و اعتماد به نفسمان تَرَک بر‌خواهد داشت.
۱۶ دی ماه هزار و چهارصد و دو
✍️ نی‌نوا
آخرین دیدگاه‌ها