تکه‌هایی از من   من : دانه‌ای بودم در آغوش سیاهی ها که رستاخیزِ سبزِ رویش، درختش کرد. برکه‌ای بودم به زیر شاخسارانی بلند که زمین و آسمان را

ماهی بی حرکت کف تنگ افتاده است. به سختی و به کندی دهانش را برای نفس کشیدن باز و بسته می‌کند. تا همین دیروز حالش خوبِ خوب بود. با

امروز اول اردیبهشت یک توک‌پا رفتم حیاط تا بعد از آن بادی که طوفانی می‌نمود و بارانی که جلویش کم نیاورد سر و گوشی آب داده باشم که دیدم:

این یادداشت، الهام گرفته از مطلبی در کتاب راز بزرگ عالم است؛ کتابی که با بی‌معطلی به دوستانم پیشنهاد و پیشکش می‌کنم تا اگر وقتش رسیده باشد توفیق خواندن